Antoni Sałacki

Antoni Sałacki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 marca 1774 Żurawica
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1831 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko I Rzeczypospolitej Wojsko Tadeusza Kościuszki Armia Księstwa Warszawskiego Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	Biuro Dyrekcji Inżynierii
Stanowiska	szef rachunkowości
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-rosyjska 1792 kampania rosyjska 1812 powstanie listopadowe
Odznaczenia

Antoni Sałacki (ur. 9 marca 1774 w Żurawicy, zm. 15 sierpnia 1831 w Warszawie) – oficer wojsk I Rzeczypospolitej, Wojsk Tadeusza Kościuszki i Armii Księstwa Warszawskiego oraz generał brygady Wojsk Polskich Królestwa Kongresowego.

Życiorys

W wieku lat ośmiu Sałacki wstąpił do Szkoły Kadetów, mając lat 14 został sierżantem w koronnym korpusie saperskim, w roku 1789 awansował na podporucznika. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku, walczył m.in. w bitwie pod Zieleńcami. W roku 1794 postąpił na kapitana i wziął udział w obronie Warszawy w czasie insurekcji kościuszkowskiej. W końcu tegoż roku wziął abszyt w stopniu majora.

W roku 1810 Sałacki powrócił do służby czynnej i podjął służbę w stopniu kapitana w korpusie saperów wojsk Księstwa Warszawskiego. W tym samym roku awansował ponownie na majora. Wyróżnił się w czasie kampanii rosyjskiej Napoleona (1812) i otrzymał w tym roku Order Virtuti Militari. Walczył także w kampaniach 1813 i 1814 roku, po bitwie pod Lipskiem Napoleon odznaczył go krzyżem Legii Honorowej.

Po upadku Napoleona Sałacki wstąpił do Korpusu Inżynierów. W 1820 roku awansował na pułkownika, a 24 maja 1829 roku na generała brygady.

Sałacki przystąpił do powstania listopadowego, ale w połowie roku 1831 został oskarżony o konszachty z dowództwem rosyjskim i uwięziony na zamku warszawskim. 15 sierpnia 1831 (noc sierpniowa) na zamek wdarł się rozwścieczony niepowodzeniami powstania motłoch warszawski i zlinczował Sałackiego i inne osoby przetrzymywane w areszcie.

Antoni Sałacki był siódmym generałem-Polakiem i bohaterem kampanii napoleońskich, który zginął w czasie powstania listopadowego z rąk rodaków (zob. m.in. Ignacy Blumer). Pochowano go w mogile ziemnej na warszawskich Powązkach. Pozostawił żonę i córki.

Kariera wojskowa

• Kadet - 1782
• Sierżant - 1788
• Konduktor - 1789
• Podporucznik - 1789
• Porucznik - 1792
• Kapitan - 1794
• Major i abszyt - 1794
• Kapitan - 1810
• Major - 1810
• Podpułkownik - 1813
• Pułkownik - 1820
• Generał brygady - 1829

Bibliografia

• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1790-1850, Warszawa 1979.
• Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski pod Warszawą, Warszawa 1855.