Auguste Beernaert

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Auguste Beernaert
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1829
Ostenda

Data i miejsce śmierci

6 października 1912
Lucerna

Premier Belgii
Okres

od 1884
do 1894

Poprzednik

Jules Malou

Następca

Jules de Burlet

Odznaczenia
Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Krzyż Orderu Gwiazdy Afrykańskiej (Belgia) Order Zasługi Cywilnej (Bułgaria) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Słonia Białego (Tajlandia) Order Domowy Hohenzollernów I Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Królewski Korony (Prusy) Kawaler Wielkiego Krzyża Orderu Grobu Świętego Krzyż Wielki Orderu Piusa IX Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) Order Alberta Niedźwiedzia (Anhalt) Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Medal Liakat (Imperium Osmańskie)

Auguste-Marie-François Beernaert (ur. 26 lipca 1829 w Ostendzie, Belgia, zm. 6 października 1912 w Lucernie, Szwajcaria) – belgijski prawnik i polityk, Flamand, w 1894 premier Belgii, laureat Pokojowej Nagrody Nobla 1909.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia był prawnikiem. W 1873 został po raz pierwszy wybrany do belgijskiej Izby Reprezentantów (parlamentu), gdzie zasiadał przez kilkadziesiąt lat, od 1895 jako przewodniczący. Kierował resortem spraw wewnętrznych w rządzie Jules’a Malou (od czerwca 1884), którego wkrótce, w październiku 1884, zastąpił na stanowisku premiera. W swoim rządzie (do marca 1894) zajmował także stanowisko ministra finansów.

Reprezentował Belgię na dwóch Konferencjach Pokojowych w Hadze (1899, 1907) i aktywnie uczestniczył w światowym ruchu na rzecz pojednania międzynarodowego. W 1909 został wyróżniony Pokojową Nagrodą Nobla razem z Francuzem Paulem d’Estournelles (również delegatem na obu konferencjach haskich).

W latach 1903–1905 był prezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawników.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]