Backward masking
Backward masking – metoda używana w badaniach neuropsychologicznych polegająca na prezentacji bodźca głównego przez okres niepozwalający na jego świadome rozpoznanie (zwykle ok. 30 ms), poprzedzającą prezentację bodźca maskującego[1].
Metoda ta jest używana, m.in. w badaniach nad lękiem i fobiami. Arachnofobicy, którym przez ułamek sekundy pokazano zdjęcia pająków, a następnie zdjęcie o neutralnym emocjonalnie charakterze (np. trawy), wykazywali takie same reakcje skórne i emocjonalne jak początkowe reakcje fobiczne, mimo braku świadomości, że pokazano im zdjęcia pająków[2]. U osób uzależnionych od kokainy, prezentacja zdjęć obiektów związanych z przyjmowaniem narkotyków, powodowała aktywację układu limbicznego, porównywalną do reakcji na rzeczywistą substancję[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Öhman, A. (2002). Automaticity and the amygdala: nonconscious responses to emotional faces. Current Directions in Psychological Science, 11(2), 62-66.
- ↑ Öhman, A. & Soares, J. J. F. (1994). “Unconscious anxiety”: phobic reactions to masked stimuli. Journal of Abnormal Psychology, 103(2), 231-240.
- ↑ Childress, A. R., Ehrman, R. N., Wang, Z., Li, Y., Sciortino, N., Hakun, J., … O’Brien, C. P. (2008). Prelude to passion: limbic activation by “unseen” drug and sexual cues. PLoS ONE, 3(1), e1506. doi:10.1371/journal.pone.0001506