Bar Kawowy Piotruś

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bar Kawowy Piotruś (2017)

Bar Kawowy Piotruś – lokal gastronomiczny w Warszawie.

Bar Kawowy Piotruś został założony w 1958. Znajduje się w Warszawie przy ul. Nowy Świat 18/20[1]. Od 1985[2] albo 1986[3] prowadzi go Irena Dańkowska-Jarząbek[4], która wygrała wówczas konkurs PSS „Społem” na ajencję lokalu[5].

Bar jest popularny wśród społeczności gejowskiej[6][7] oraz artystów. Jego regularnymi bywalcami byli, między innymi: Marek Nowakowski, Marek Gaszyński[8] czy Czesław Niemen[1]. Nowakowski spotykał się w Piotrusiu z bohaterami swoich opowiadań[9]. Jego pamięci poświęcona jest gablota w lokalu[8]. Gaszyński sprezentował zaś oryginał tekstu piosenki Sen o Warszawie, który wisi na ścianie w Barze[1].

W Barze odbywają się wydarzenia artystyczne: wieczorki literackie, wystawy[10][11].

Dorota Masłowska poświęciła lokalowi felieton w „Tygodniku Powszechnym”[12], który ukazał się następnie jako rozdział książki Mam tak samo jak ty[13]. W Piotrusiu przebywał także Mistrz, bohater literacki Marcina Świetlickiego[5]. W 2002 Bar został wspomniany w wierszu Oranżada z tomiku Marcina Sendeckiego Szkoci dół[7], a w 2011 w piosence zespołu Pablopavo Indziej z płyty 10 piosenek[7].

Bar Kawowy Piotruś był laureatem plebiscytu „Orły Gastronomii”[14].

Antropolożki Ewa Klekot oraz Hanna Schreiber określiły Piotrusia jako jedno z miejsc „sfery kulinarnego dziedzictwa niematerialnego” Warszawy[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Andrzej Szmigiel, Kultowe miejsca w Warszawie – bar kawowy „Piotruś” – czyli jeden z ostatnich bastionów powojennej Warszawy, NowaWarszawa.pl, 14 czerwca 2023 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-09-28].
  2. ↑ Martyna Śmigiel, Knajpy PRL-u w Warszawie. "Proszę pani, czy to tu jest poczekalnia dusz?" [online], warszawa.wyborcza.pl, 4 listopada 2016 [dostęp 2023-09-27].
  3. ↑ Barbara Kwiatkowska, Warszawa. Ratujcie Piotrusia. To pamiątka z dawnych lat na Nowym Świecie, wiadomosci.wp.pl, 21 stycznia 2021 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-06-08].
  4. ↑ Irena Dańkowska-Jarząbek Bar Kawowy "Piotruś", Warszawa ✦ Bary [online], Panorama Firm [dostęp 2023-09-28] (pol.).
  5. ↑ a b Przemek Dziubłowski, Maciej Miłosz, Poszukiwanie straconego czasu, zw.com.pl, 29 kwietnia 2009 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-09-27].
  6. ↑ Ana Bee, Steve Keenan, Euro 2012: Warsaw's top 10 bars for football fans, „The Guardian”, 12 czerwca 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-09-27] (ang.).
  7. ↑ a b c Paweł Dunin-Wąsowicz, Zawodowa historia Amatorskiej, dwutygodnik.com, lipiec 2018 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-08-27].
  8. ↑ a b Paweł Łęczuk, Literackie wycieczki rowerowe, Warszawa: Dlaczemu, 2021, s. 32, ISBN 978-83-66521-53-7 [dostęp 2023-09-28].
  9. ↑ Odwiedziliśmy warszawskie bary i restauracje, które zatrzymały się w czasie, Noizz, 14 września 2021 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-09-28].
  10. ↑ Agata Piasecka, Koncert chóru Dudaryk i wystawa w barze kawowym Piotruś - wydarzenia tygodnia [online], cojestgrane24.wyborcza.pl, 14 marca 2019 [dostęp 2023-09-27].
  11. ↑ TOBIASZ KENIO, ART OF POLAND, 20 lutego 2021 [dostęp 2023-09-28] [zarchiwizowane 2023-09-28].
  12. ↑ Dorota Masłowska, Kraina zapomnienia. Felieton Doroty Masłowskiej, Tygodnik Powszechny, 9 maja 2022 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-03-22].
  13. ↑ Dorota Masłowska, Maciej Chorąży, Mam tak samo jak ty, Wydanie pierwsze, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2023, ISBN 978-83-08-08131-0 [dostęp 2023-09-28].
  14. ↑ Bar Kawowy "Piotruś" - Warsaw, Orły Gastronomii [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2021-09-27].
  15. ↑ Ewa Klekot, Hanna Schreiber, Niematerialna Warszawa: Tradycje, zwyczaje, praktyki we współmieście. Raport z badania, dsh.waw.pl, Warszawa 2020, s. 39 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2022-08-08].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bar_Kawowy_Piotruś&oldid=71485592”