Barbara Górnicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Górnicka
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1956
Warszawa

Profesor doktor habilitowana nauk medycznych
Specjalność:
patomorfologia
Alma Mater

Akademia Medyczna w Warszawie

Doktorat

22 maja 1996 – patologia ogólna i doświadczalna
AM w Warszawie

Habilitacja

2005
AM w Warszawie

Profesura

30 grudnia 2009

Profesor nadzwyczajna WUM
Uczelnia

Warszawski Uniwersytet Medyczny

Jednostka

Katedra i Zakład Patomorfologii WUM

Stanowisko

Prorektor ds. Dydaktyczno-Wychowawczych
(2016–2020)
Prodziekan ds. studenckich lat I-III IWL WUM
(2008–2016)

Okres zatrudn.

od 1988

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Barbara Małgorzata Górnicka (ur. 10 grudnia 1956 w Warszawie) – polska lekarka, profesor nauk medycznych, prorektor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (2016–2020).

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

Barbara Górnicka w 1975 zdała maturę w XXXV LO im. Bolesława Prusa w Warszawie. Następnie, w 1981, I Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Warszawie, uzyskując tytuł lekarza. W 1985 kończy specjalizację I stopnia w zakresie anestezjologii pod kierunkiem Andrzeja Zawadzkiego oraz w zakresie patomorfologii pod kierunkiem Stefana Krusia (I stopień – 1989, II stopień – 1991). W 1996 uzyskuje na macierzystej uczelni stopień doktora nauk medycznych na podstawie pracy Metaplazja żołądkowa w opuszce dwunastnicy: związek z chorobą wrzodową i zakażeniem Helicobacter pylori (promotor: S. Kruś). W 2005 habilituje się tamże na podstawie monografii Ekspresja błonowych inhibitorów układu dopełniacza – CD59, CD55 i CD46 – w pierwotnych rakach dróg żółciowych. W 2009 otrzymała tytuł naukowy profesora[1].

Jej zainteresowania obejmują: patomorfologię transplantacyjną ze szczególnym uwzględnieniem przeszczepienia wątroby, patomorfologię chorób wątroby ze szczególnym uwzględnieniem zmian ogniskowych, patomorfologię endokrynologiczną ze szczególnym uwzględnieniem zmian w obrębie tarczycy i nadnercza, cytologię (biopsja aspiracyjna ciekoigłowa), patomorfologię przewodu pokarmowego.

W Polskim Towarzystwie Patologów była wiceprezeską (2011–2016) oraz wiceprzewodniczącą Oddziału Warszawskiego (2011–2016). Członkini Europejskiego Towarzystwa Patologów oraz Komitetu Naukowego „Polish Journal of Pathology”.

Wypromowała siedmioro doktorów.

Praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 1981–1987 pracowała w Wojewódzki Szpital Zespolony przy ul. Kondratowicza w Warszawie. Następnie przez rok w Centralnym Szpitalu Klinicznym przy ul. Banacha. Od 1988 w Akademii Medycznej jako asystentka, od 1996 jako adiunktka, a od 2008 jako profesorka nadzwyczajna. Pełniła bądź pełni szereg funkcji na uczelni, m.in.: prorektor do spraw dydaktyczno-wychowawczych (2016–2020), prodziekan ds. studenckich lat I–III I Wydziału Lekarskiego (2008–2016), członkini Senatu (2008–2016).

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest mężatką. Ma dwoje dzieci.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 grudnia 2009 r. nr 115-11-09 o nadaniu tytułu profesora (M.P. z 2010 r. nr 6, poz. 50).
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 września 2020 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2020 r. poz. 1141).
  3. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2009 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2010 r. nr 28, poz. 300).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]