Barbara Teige
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 listopada 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 listopada 2006 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Barbara Teige (ur. 23 listopada 1919 w Wągrowcu, zm. 20 listopada 2006 w Poznaniu) – kapitan Armii Krajowej, dama Krzyża Srebrnego Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Barbara Pawłowicz urodziła się 23 listopada 1919 w Wągrowcu w rodzinie Ryszarda Pawłowicza i Marii z domu Maryńskiej, miała czwórkę rodzeństwa. Uczyła się w gimnazjum w Rogoźnie, gdzie założyła drużynę harcerską. W 1938 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego[1].
Po wybuchu II wojny światowej w lutym 1940 wyjechała do Krakowa, gdzie podjęła służbę w Związku Walki Zbrojnej, w którym ukończyła kurs sanitarny, zajmując się jednak głównie drukowaniem i kolportowaniem biuletynu z nasłuchu radiowego. Zaczęła pracować zarobkowo w lokalu gastronomicznym, a po przeciwnej stronie ulicy znajdowały się niemieckie koszary[1]. W lokalu często pod kontuarem przechowywała cały nakład „Biuletynu Informacyjnego". Aby uniknąć dekonspiracji we wrześniu 1940 przeniosła się do Sokołowa Podlaskiego. Latem 1944, w ramach mobilizacji i przygotowania do wykonania planu „Burza”, znalazła się w Warszawie[1].
Walczyła w powstaniu warszawskim jako łączniczka dowódcy Batalionu „Kilińskiego” IX Zgrupowania AK, brała m.in. udział w ataku na PAST-ę. Po kapitulacji Powstania dostała się do niewoli, podczas której przebywała w obozie Lamsdorf, następnie Zeithain[1]. Podporucznik Barbara Teige została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari [a][2]
Została także awansowana na stopień kapitana. Po zakończonej wojnie zamieszkała w Poznaniu, gdzie w 1948 ukończyła studia medyczne, które rozpoczęła przed wojną specjalizując się w zakresie ftyzjatrii. Pracowała jako lekarz zakładowy Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, jako biegła sądowa w sądzie pracy[1]. W latach 1970−1985 pracowała również w poradni dla kombatantów oraz hospicjum znajdującym się przy szpitalu wojskowym. W 1997, w powodów zdrowotnych, przeszła na emeryturę. Wstąpiła do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[3].
Zmarła po ciężkiej chorobie, 20 listopada 2006 i z honorami wojskowymi została pochowana na cmentarzu Junikowskim[3].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W 1955 wyszła za mąż za Karola Teige[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari − 1944,
- Krzyż Armii Krajowej – 15 września 1969,
- Warszawski Krzyż Powstańczy – 27 października 1986,
- Odznaka Batalionu „Kiliński" (1986).
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wymieniona jako jedyna kobieta w Wykazie odznaczeń dowództwa baonu „Kiliński”, pocztu dowódcy i służb pomocniczych, sporządzonym po wojnie i podpisanym przez ppłk. Stanisława Steczkowskiego „Zagończyka”, b. dowódcę IV Rejonu AK oraz mjr. Henryka Roycewicza „Leliwę”, b. dowódcę batalionu AK „Kiliński” i IX Zgrupowania AK, z uzasadnieniem: Bezgranicznie odważna łączniczka, wyróżniła się w szeregu ciężkich zadań w doręczaniu rozkazów bojowych[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Elżbieta Zawacka: Słownik biograficzny kobiet odznaczonych orderami wojennymi Virtuti Militari. T. III. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskiej Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2005, s. 45-46. ISBN 83-88693-20-4.
- Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa Pawłowicz Barbara [dostęp 2024-04-14]