Belltafel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wnętrze sali ze stołem do gry w Belltafel; grafika Adolfa Eltznera z 1869

Belltafelgra towarzyska wrocławskich mieszczan uprawiana przez członków elitarnego towarzystwa od drugiej połowy XVI w. do pierwszej połowy XX w., przypominająca współczesny bilard lub też w niewielkim stopniu zasady curlingu.

Belltafel była grą zespołową o charakterze strategicznym z elementami gier zręcznościowych[1]. Siedziba wrocławskiego Belltafela znajdowała się w północno-wschodniej części założenia Schießwerder[2].

Sprzęt[edytuj | edytuj kod]

Gra rozgrywana była na dębowym stole o wymiarach dwudziestu łokci długości i dwóch stóp szerokości, tj. około 17 metrów i 75 centymetrów za pomocą stalowych krążków zwanych przez graczy kamieniami, ważących około trzech kilogramów. Aby kamienie mogły się swobodnie ślizgać powierzchnia stołu pokryta była warstwą wosku i grafitu. Pośrodku stołu, na całej jego długości było niewielkie nieckowate wgłębienie. Na obu końcach stołu znajdowały się szuflady, do których spadały strącone przez przeciwnika kamienie.

Zasady gry[edytuj | edytuj kod]

W grze uczestniczyły dwie drużyny liczące co najmniej po trzech zawodników, każdy zawodnik miał do dyspozycji dwa kamienie[3]. O kolejności rozpoczęcia gry przez konkretną drużynę decydowało losowanie. Rozpoczynający grę zawodnik pierwszej drużyny miał za zadanie pchnąć kamień po powierzchni stołu najdalej jak tylko było to możliwe, ale tak by kamień ten nie wpadł do szuflady na końcu stołu. Zawodnik drużyny przeciwnej miał następnie do wyboru dwie możliwości: starać się zbić swoim ruchem kamień przeciwnika do szuflady lub pchnąć go jeszcze dalej po powierzchni stołu. Jeśli się to udało, do gry ponownie przystępowała drużyna pierwsza, której zawodnicy musieli do skutku starać się zepchnąć osadzony przez przeciwnika kamień lub wyprzedzić go swoim. Im więcej było kamieni na stole, tym gra stawała się trudniejsza. Gra kończyła się w momencie gdy jedna z drużyn straciła wszystkie swoje kamienie, co było jednoznaczne z przegraną[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Znalezione w sieci [online], www.wroclawdzisiaj.pl [dostęp 2021-01-25].
  2. Siedziba towarzystwa Belltafel (dawna), Wrocław – polska-org.pl [online], polska-org.pl [dostęp 2021-01-25].
  3. Agnieszka, Bilard na plebanii – Swidnica24.pl – wydarzenia, informacje, rozrywka, kultura, polityka, wywiady, wypadki [online], 9 lutego 2019 [dostęp 2021-01-25] (pol.).
  4. Bilard na plebanii – [online], Kościół Pokoju w Świdnicy, 8 lutego 2019 [dostęp 2021-01-25] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Gerhard Scheuermann: Das Breslau Lexikon. Dülmen: Laumann Verlagsgesellschaft, 1994, s. 75–76. ISBN 978-3-89960-092-6. (niem.).
  • Hanna Wieczorek. Belltafel – wrocławska gra. „Gazeta Wrocławska”. Nr 247, s. 18, 2013-10-18.