Bergowie

Herb rodu Bergów

Bergowie (von Berg zu Carmel) – starokrzyżacki ród szlachecki w Inflantach. W 1561 w wyniku układu zawartego w Wilnie posiadł wszystkie dotychczasowe przywileje szlachty polskiej (nie tracąc wcześniej nadanych praw). W 1620 Bergowie zostali zaliczeni do pierwszej klasy rycerstwa kurlandzkiego i wciągnięci na listę organizacji rycerskiej „Ritterbank” pod numerem 54, a ich tarcza wisiała w głównej sali rycerskiej (Ritterschaftssaal) gmachu tej organizacji (das kurländische Ritterhaus) w Mitawie. Do większego znaczenia doszli dopiero pod koniec XV wieku, kiedy jeden z przedstawicieli rodu Eggebert Berg de Carmel doszedł do funkcji wójta zamku w Zelburgu. Bergowie posiadali w czasach związkowego państwa inflanckiego włości Karmel na wyspie Ozylii. Do nich w XVI wieku przyłączyli duże dobra na terenie Kurlandii, które obejmowały m.in. Schönberg i Prezmę. Na początku XVIII wieku włości Bergów powiększyły się o sąsiadujące z Prezmą, a odkupione od Korffów dobra Fejmany. Ród wygasł w latach 90. XVIII wieku, a jego ostatnią przedstawicielką była Konstancja Berg, dziedziczka Fejman.

Przedstawiciele

• Eggebert Berg zu Carmel – towarzysz wójta sonnenburskiego poświadczony 1476, wójt zelburski poświadczony 1487
• Jan Berg zu Carmel (zm. 1665) – starosta rajgrodzki
• Władysław Berg (zm. 1710) – syn Jana, kasztelan inflancki od 1680

Bibliografia

• Manteuffel G., O starodawnej szlachcie krzyżacko-rycerskiej na kresach inflanckich, Lwów 1910 (wersja elektroniczna:[1]), s. 13-15.
• Uruski S., Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. 1, Warszawa 1904 (wersja elektroniczna:[2]), s. 141
• Woźnicki D., Szlachta starokrzyżacka na kresach inflanckich, [w:] „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Opolskiego. Historia” nr 24, 1998, ISSN 1425-3399, s. 8-9.