Bitwa o Łabiszyn (1919)
| powstanie wielkopolskie | |||
| Czas |
11 stycznia 1919 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
konieczność odbicia miasta z rąk Niemców | ||
| Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa o Łabiszyn – bitwa powstańców wielkopolskich z siłami pruskimi, do której doszło 11 stycznia 1919 w Łabiszynie.
8 stycznia 1919 oddział Allensteiner Volkswehr (pol. Olsztyńska Straż Ludowa) pod dowództwem porucznika Schmidtke zajął Łabiszyn, a inny niemiecki oddział Żnin[1]. W tym pierwszym mieście stacjonowało około stu Niemców. Władze powstańcze jako jeden z najważniejszych celów na tym odcinku frontu postawiło sobie odzyskanie obu miast, ograniczając się jednak tylko do wydania zezwolenia na natarcie na Łabiszyn i skierowania jednego oddziału z Kruszwicy do Barcina, celem wsparcia akcji. W Barcinie stacjonował już jeden oddział miejscowy oraz powstańcy wcześniej przybyli z Pakości (ogółem było to 171 dość słabo uzbrojonych żołnierzy). Całością operacji dowodził przez nikogo nie mianowany Władysław Poczekaj, który decyzje podejmował kolegialnie, wraz z dowódcami: sierżantem Kazimierzem Szmańdą (oddział pakoski), kapralem Leonem Krukowskim (oddział barciński) i podporucznikiem Kazimierzem Dratwińskim (oddział kruszwicki)[2].
Przed uderzeniem na miasto polskie oddziały zostały we wsi Kania podzielone na kilka grup taktycznych o różnych szczegółowych celach. Ostatecznie wszystkie miały równocześnie uderzyć na Łabiszyn na sygnał strzałów sekcji atakującej z północy. Bitwa przebiegła zgodnie z planem, a ataki wspomagane były przez mieszkańców Łabiszyna, udzielających powstańcom szczegółowych informacji o rozlokowaniu wojsk niemieckich. W ostatniej fazie Polacy zamknęli Niemców w okrążeniu, a ci nie widząc możliwości zwycięstwa ostatecznie poddali się[2].
Bitwa o Łabiszyn została rozegrana wbrew jakimkolwiek zasadom sztuki wojennej i obowiązujących rozwiązań taktycznych. O zwycięstwie zadecydowała odwaga i brawura nie tylko całych sekcji (w zasadzie było to pospolite ruszenie), ale też poszczególnych żołnierzy, jak na przykład wyróżniającego się Stefana Omińskiego z Pakości. Bitwa była żywiołowa, użyto w niej dotąd nie praktykowane w powstaniu zasady prowadzenia działań[2][1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Łukasz Jastrząb: Powstanie Wielkopolskie 1918/1919 w świadomości i historii. [dostęp 2019-01-17]. (pol.).
- ↑ a b c Antoni Czubiński, Zdzisław Grot, Benon Miśkiewicz: Powstanie Wielkopolskie 1918–1919. Zarys dziejów, PWN, Warszawa-Poznań, 1988, s.279–280, ISBN 83-01-08666-1.