Bizanczi
.jpg)
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 321.321-71 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| strunowy, smyczkowy | |
| Podobne instrumenty | |
Bizanczi (tuwiński бызаанчы; ros. бизанчи; mong. хучир, kaz. бозаншы) – chordofon smyczkowy, bezprogowy, posiadający cztery struny strojone parami w unisonie. Zasadniczo zbliżony w planie budowy i technice gry do mongolskiego sihu (inny kształt pudła rezonansowego i naciągów strun) i chińskiego banhu (który ma dwie struny i mniejsze pudło rezonansowe).
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Gryf (chordofony) bez podstrunnicy, długi i smukły, w przekroju mniej więcej okrągły. Pudło rezonansowe ma kształt walca, rzadziej sześcianu, jest zawsze drewniane, w odróżnieniu od sihu, który ma pudło blaszane. Główka instrumentu często uformowana w końską głowę co jest odbiciem głębokiego osadzenie instrumentu w mongolskiej mitologii i kultury stepu, gdzie koń zajmuje centralna pozycję. Smyczek silnie łukowaty, włosie w smyczku podzielone jest na dwa wyraźne pasma.
Technika gry[edytuj | edytuj kod]
Technika gry odpowiada budowie instrumentu. Brak podstrunnicy jest konsekwencją tego, że na bizanczi gra się techniką paznokciową, czyli skracając struny płytką paznokcia a nie przez docisk struny opuszkiem palca do podstrunnicy. Inna osobliwością instrumentu jest przeplot wstęg włosia smyczka ze strunami, co oznacza, że smyczka nie można od instrumentu odłożyć.