Blaszki amyloidowe
Blaszki amyloidowe, blaszki (płytki) starcze (ang. senile plaques) – zmiany strukturalne obserwowane w wielu chorobach neurodegeneracyjnych, m.in. w chorobie Alzheimera. Składają się z amyloidu, dystroficznych neurytów oraz komórek astrogleju i mikrogleju[1].
Według klasyfikacji Wiśniewskiego i Terry′ego (1973) wyróżnia się[2]:
- blaszki prymitywne
- blaszki atypowe
- blaszki wypalone
Blaszki neurytyczne najlepiej widoczne są w metodach impregnacyjnych, takich jak metoda Bodiana, Gallayasa albo Bielschowsky’ego. Słabo widać je w rutynowym barwieniu H-E.
Również z amyloidu składają się blaszki dyfuzyjne, są one jednak pozbawione neurytów. Inne nazwy blaszek dyfuzyjnych to blaszki A, blaszki typu 3, depozyty paraamyloidowe, preblaszki.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jako pierwsi blaszki opisali Bielakow w 1889[3], Blocq i Marinescu w 1892[4], Redlich w 1898, Léri w 1906. Simchowicz w 1911 jako pierwszy uznał je za cechę charakterystyczną choroby Alzheimera i wprowadził termin blaszek starczych (plaques seniles).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Paweł P Liberski, Wielisław Papierz, Wojciech Kozubski, Iwona Kłoszewska, Mirosław Jan Mossakowski: Neuropatologia Mossakowskiego. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2005, s. 498–505. ISBN 83-89309-63-7.
- ↑ Wiśniewski H.M., Terry R.D. Morphology of the aging brain, human and animal. „Progress in Brain Research”. 0 (40), s. 167–186, 1973. DOI: 10.1016/S0079-6123(08)60686-X. PMID: 4371053.
- ↑ Beljahow S. Pathological changes in the brain in dementia senilis. „Journal of Mental Science”. 35, s. 261–262, 1889.
- ↑ Blocq P, Marinesco G. Sur les lésions et la pathogénie de l’épilepsie dite essentielle. „La Semaine Medicale”, s. 445–446, 1892.
