Bolesław Makochan

Bolesław Makochan

kapitan
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1919 Lwów
Przebieg służby
Lata służby	od 1940
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	7 eskadra zwiadowcza 214 pułk lotniczy 37 Dywizja Strzelców Gwardii 1 pułk lotnictwa myśliwskiego 6 pułk piechoty 40 pułk artylerii lekkiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, bitwa stalingradzka, operacja łużycka
Późniejsza praca	Instruktor Powszechnej Samoobrony (od 1971 r.)
Odznaczenia

Bolesław Makochan (ur. 18 czerwca 1919 we Lwowie, zm. ?) – kapitan ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Przed II wojną światową należał do aeroklubu we Lwowie. W 1940 powołany do RKKA. Na własne życzenie został skierowany do służby w lotnictwie. Trafił do Woroneskiej Szkoły Lotniczej, gdzie ukończył kurs strzelców-radiotelegrafistów. 22 czerwca 1941 po powrocie z urlopu został wcielony do 7 eskadry zwiadowczej. Następnie na froncie leningradzkim w 214 pułku lotniczym latał na Pe-2, w tym czasie też zestrzelił pierwszy niemiecki samolot. Gdy do użytku weszły samoloty Ił-2 został skierowany na przeszkolenie z zakresu obsługi tych maszyn. Po jego zakończeniu został skierowany pod Moskwę, gdzie został ciężko ranny. Po wypisaniu ze szpitala został na własną prośbę skierowany z powrotem do pułku, biorącego w tym czasie udział w operacji stalingradzkiej. Powtórnie ranny, został uznany za czasowo niezdolnego do służby lotniczej i po wyleczeniu skierowany na wykładowcę łączności radiowej do 37 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej.

W lipcu 1943 r. na własną prośbę trafił do Sielc nad Oką, do nowo utworzonego Wojska Polskiego. Ze względu na doświadczenie lotnicze skierowany pod Moskwę do 1 pułku lotnictwa myśliwskiego na kurs pilotażu. Z powodu wypadku przy lądowaniu uznany za trwale niezdolnego do służby lotniczej. Skierowany do 6 pułku piechoty na stanowisko dowódcy plutonu łączności. Brał udział w walkach pod Dęblinem i Warką oraz w forsowaniu Wisły. 13 stycznia 1945 roku skierowany do 40 pułku artylerii lekkiej, w którego szeregach brał udział w operacji łużyckiej.

Po wojnie mieszkał w Łodzi. Pracował m.in. jako instruktor w sztabie wojskowym. W 1975 roku wstąpił do PZPR.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1986
• Krzyż Walecznych – 1946 (nadany w 1951)
• Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” – 1985
• Medal 10-lecia Polski Ludowej – 1955
• Medal 30-lecia Polski Ludowej – 1974
• Medal 40-lecia Polski Ludowej – 1984
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 – 1947
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – 1955
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – 1951
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” – 1972
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 1988
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 1971
• Medal Polacy w Szeregach Armii Czerwonej 1941–1945 – 1984
• Odznaka Grunwaldzka – 1946
• Odznaka Uczestnika Pracy Społecznej – 1976
• Odznaka za Zasługi dla Województwa Łódzkiego – 1978
• Srebrna Odznaka „Zasłużony Działacz LOK” – 1974
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR) – 1985
• Medal za Obronę Leningradu (ZSRR) – 1983
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) – 1973