Bolesław Miś

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Wincenty Miś
Ilustracja
podpułkownik uzbrojenia podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1888
Skawina

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie
Polski Korpus Posiłkowy
II Korpus Polski w Rosji

Jednostki

Kierownictwo Zaopatrzenia Uzbrojenia

Stanowiska

inspektor składnic

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Wincenty Miś (ur. 16 kwietnia 1888 w Skawinie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 kwietnia 1888 w Skawinie, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego i Agnieszki z Czopkiewiczów[1][2][3][4]. Był starszym bratem Tadeusza (ur. 1892) i Mieczysława (1895–1916), także legionistów[4].

Od 1899 uczył się w Gimnazjum Świętej Anny w Krakowie[5][6][7][8][9][10], gdzie 20 września 1907 złożył maturę[4]. W latach 1907–1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[4]. 16 marca 1914 złożył egzamin sądowy[4]. W październiku 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, w którym ukończył Szkołę Podoficerską i Szkołę Oficerską[4]. Był także członkiem krakowskiego „Sokoła”[4].

4 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich[4]. 13 września 1914 został wymieniony w sprawozdaniu komisarza wojskowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego w Nowym Targu[4]. Przydzielony został do 3 pułku piechoty Legionów Polskich[4]. 20 października 1914 został mianowany chorążym piechoty[11]. Na froncie karpackim dowodził plutonem w 12. kompanii III batalionu[4]. 14 marca 1915 awansował na podporucznika piechoty[11]. 8 czerwca 1915 został ranny[12]. Leczył się w Szpitalu Czerwonego Krzyża w Klużu (niem. Klausenburg), od 6 lipca w Szpitalu Fortecznym nr 1 w Krakowie, a od 18 sierpnia w Pieszczanach[13]. We wrześniu 1915 wrócił do służby w macierzystym pułku i sprawował komendę nad plutonem w 10. kompanii[4]. 1 listopada 1916 awansował na porucznika piechoty[11]. Był komendantem 12. kompanii tego pułku[4]. 5 kwietnia 1917 został wykazany jako uprawniony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[12]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył w 3 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego[4]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) był poszukiwany przez I Ekspozyturę sądu c. k. 7 Komendy Generalnej[4]. Dołączył do II Korpusu Polski w Rosji i walczył z Niemcami w bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918)[4]. Uniknąwszy niewoli, prowadził tajną działalność organizacyjną wśród wojskowych Polaków w Kijowie i Moskwie[4]. Po powrocie do kraju pracował w Sądzie Apelacyjnym[4].

25 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[14]. 8 listopada 1918 Rada Regencyjna mianowała go kapitanem ze starszeństwem z 12 października tego roku[15]. Służył jako oficer do zleceń w Szkole Żandarmerii w Lublinie[4]. Od 25 stycznia 1919 był dowódcą batalionu w 25 pułku piechoty, a od 23 lutego tego roku dowódcą baonu w 27 pułku piechoty[4]. 13 marca 1919 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Szkoły Rusznikarskiej przy Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[4]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16]. 1 czerwca 1921 w dalszym ciągu pełnił służbę w Centralnej Szkole Rusznikarskiej, a jego oddziałem macierzystym był 36 pułk piechoty[17]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr 1[18]. W latach 1923–1925 był przydzielony z OZU 1 do Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu[19][20]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał stopień podpułkownika ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[21]. W październiku 1925 został przeniesiony z OZU 1 do kadry oficerów korpusu artylerii z pozostawieniem w Departamencie III MSWojsk. na stanowisku referenta[22]. Później został przydzielony do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia[23]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 1 w Warszawie na stanowisko kierownika[24]. W czerwcu 1930 ogłoszono jego przeniesienie do Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 4 w Regnach na stanowisko zarządcy, lecz zarządzenie w tej sprawie zostało anulowane[25][26]. We wrześniu tego roku został przeniesiony do 1 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Warszawie na stanowisko szefa uzbrojenia[27], a w październiku 1931 przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Uzbrojenia na stanowisko inspektora składnic[28][29]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w Kierownictwie Zaopatrzenia Uzbrojenia i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[30]. Z dniem 30 września tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[31]. Mieszkał w Warszawie na ul. Brackiej 23 m. 42, a następnie w Cytadeli, w budynku nr 4[2].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[32]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty, miał troje dzieci: Annę (ur. 27 marca 1920), Stanisława (ur. 3 listopada 1921) i Marię (ur. 20 grudnia 1924)[33].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości z Mieczami nie przyznał[2][41]. Był odznaczony lub przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski[42].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-31].
  3. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 353, tu urodzony 16 lutego 1888.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Tu także podano, że urodził się 16 lutego 1888. Żołnierze Niepodległości: Miś Bolesław Wincenty. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-11-01].
  5. ↑ Sprawozdanie 1900 ↓, s. 85, klasa Ib.
  6. ↑ Sprawozdanie 1901 ↓, s. 72, klasa IIb.
  7. ↑ Sprawozdanie 1903 ↓, s. 57, klasa IVb.
  8. ↑ Sprawozdanie 1904 ↓, s. 69, klasa Vb.
  9. ↑ Sprawozdanie 1905 ↓, s. 112, klasa VIb.
  10. ↑ Sprawozdanie 1906 ↓, s. 58, klasa VIIb.
  11. ↑ a b c Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 10.
  12. ↑ a b Wykaz oficerów 12 kompanii 3 pp mających prawo do odznaki „Krzyża Karola”. [w:] sygn. I.120.1.101 s. 311 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2022-11-01].
  13. ↑ III Lista strat 1915 ↓, s. 21.
  14. ↑ Dz. Rozp. Kom. Wojsk. Nr 1 z 28 października 1918, s. 6.
  15. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 5 z 21 listopada 1918, poz. 72.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 598.
  17. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 123, 774.
  18. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 343.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 18, 1351, 1363.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 18, 1233, 1244.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 168.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 114 z 28 października 1925, s. 615.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 439, 502.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 360.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 217.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 313.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 304.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 335.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295, 846.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 93.
  31. ↑ Kolekcja ↓, s. 10.
  32. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  33. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 15.
  35. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-31].
  36. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-31].
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295.
  39. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-31].
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 30 grudnia 1922, s. 951.
  41. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 353, tu błędnie, że został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami.
  42. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Miś&oldid=73483751”