Boulton Paul Atlantic
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Boulton Paul Aircraft Ltd. |
| Konstruktor |
John North |
| Typ |
samolot dalekiego zasięgu |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji mieszanej |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Data oblotu |
kwiecień 1919 |
| Lata produkcji |
1919-1920 |
| Liczba egz. |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki widlaste, 12-cylindrowy w układzie W12 Napier Lion |
| Moc |
456 KM (336 kW) (każdy) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
18,39 m |
| Długość |
12,19 m |
| Wysokość |
3,76 m |
| Powierzchnia nośna |
71,54 m2 |
| Masa | |
| Własna |
2345 kg |
| Startowa |
3574 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
240 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
6 m/s |
| Pułap |
7620 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
| Rzuty | |
| |
Boulton Paul P.8 Atlantic – brytyjski samolot dalekiego zasięgu z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1913 roku brytyjska gazeta "Daily Mail" ustanowiła nagrodę w wysokości 10000 funtów za wykonanie lotu przez Atlantyk bez międzylądowania, z powodu wybuchu I wojny światowej brytyjskie firmy lotnicze nie podjęły prób budowy takiego samolotu, koncentrując się na budowie samolotów dla lotnictwa wojskowego. Po zakończeniu I wojny światowej z powodu spadku zamówień ze strony lotnictwa wojskowe, szereg brytyjskich wytwórni lotniczych przystąpiły do projektowania i budowy samolotu zdolnego do lotu przez Atlantyk.
Jedną z nich było przedsiębiorstwo Boulton Paul Aircraft Ltd., które opracowała projekt samolotu w układzie dwupłatu, z dwoma silnikami. Samolot ten otrzymał oznaczenie P.8 Atlantic. W celu przyspieszenie budowy do jego konstrukcji użyto kadłub wcześniej zaprojektowanego i budowanego samolotu bombowego P.7 Bourges, którego nie zakupiło lotnictwo wojskowe z powodu zakończenia wojny. Zaplanowano budowę dwóch prototypów tego samolotu. Pierwszy był gotowy w 1919 roku; wykonał on pierwszy lot w kwietniu, w trakcie którego zaraz po starcie jeden z silników uległ awarii i samolot uderzył skrzydłem w ziemię i rozbił się.
Konkurs w dniu 15 czerwca 1919 roku został rozstrzygnięty po przelocie J. Alcocka i A. W. Browna samolotem [[Vickers Vimy], ale pracę nad drugim prototypem Atlantica były kontynuowane i został on oblatany w dniu 10 maja 1920 roku. Przeprowadzone testy potwierdziły prawidłowość konstrukcji i został on zarejestrowany w lotnictwie cywilnym otrzymując numer G-EAPE. Następnie wystawiano go na wystawach lotniczych i oferowano do sprzedaży, pokazano również projekt przebudowania go na samolot pasażerski z możliwością przewozu 6 pasażerów na trasie przez Atlantyk. Pomimo tego nie było chętnych na jego zakup. W związku z tym nie dokonano jego przebudowy i ostatecznie zaniechano dalszych prac nad jego konstrukcją.
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Prototypy samolotu Boulton Paul Atlantic, były używane tylko do lotów testowych i pokazowych.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot P.8 Atlantic był dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub miał konstrukcję metalową, płaty drewnianą. W kadłubie w przedniej części mieściła się kabina załogi. Podwozie klasyczne stałe, z płozą ogonową.
Napęd stanowiły dwa silniki widlaste w układzie W 12-cylindrowe o mocy 456 KM każdy. Silniki były umieszczone w gondolach po obu stronach kadłuba pomiędzy płatami samolotu. Każdy silnik napędzał jedno czterołopatowe śmigło ciągnące.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alec Brew: Boulton Paul Aircraft since 1915. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1993, s. 154-163. ISBN 0-85177-860-7. (ang.).