Bronisław Łokaj

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Łokaj
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1909
Kamionka Dolna

Data i miejsce śmierci

19 października 1977
Wyspy Kanaryjskie

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

23 Pułk Piechoty,
7 Pułk Piechoty Legionów,
28 Pułk Piechoty,
18 Lwowski Batalion Strzelców,
Bryg. Szk. Podof.

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska: bitwy o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Wojska (czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Bronisław Łokaj (ur. 22 sierpnia 1909 w Kamionce Dolnej, zm. 19 października 1977 na Wyspach Kanaryjskich) – major piechoty Wojska Polskiego, nauczyciel, działacz emigracyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 sierpnia 1909 w Kamionce Dolnej[1][2]. Kształcił się w szkole w pobliskiej Kamionce Górnej, a następnie w Seminarium Nauczycielskim w Rudniku nad Sanem, a w 1931 zdał egzamin dojrzałości[2]. Ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski[1]. Pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Rakołupach[2]. Pełnił funkcję komendanta Związku Strzeleckiego w Kamieniu k. Chełma[2].

W Wojsku Polskim został awansowany na stopień podporucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933[3]. W 1934 był oficerem rezerwowym 23 Pułku Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Zamość[4]. Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939[1]. Wówczas w stopniu porucznika rezerwy pełnił funkcję dowódcy 6 kompanii strzeleckiej w II batalionie 7 Pułku Piechoty Legionów z Chełma[5]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów[2]. Pierwotnie został osadzony w obozie dla jeńców polskich w Ostaszkowie, po czym został zesłany w głąb ZSRR do łagrów, gdzie pracował w kopalni miedzi w Norylsku[1][2]. Po amnestii z 1941 odzyskał wolność i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, z którymi opuścił ziemie wschodnie[1]. Służył w szeregach 28 Pułk Piechoty, pełniąc funkcję dowódcy kompanii[1][2]. Później był oficerem Polskich Sił Zbrojnych, służył w szeregach 18 Lwowskiego Batalionu Strzelców, w stopniu kapitana pełniąc funkcje dowódcy 4 kompanii podczas kampanii włoskiej 1944 i bitwy o Monte Cassino[6][2], zastępcy dowódcy oraz p.o. dowódcy batalionu[1][2][7]. Był trzykrotnie ranny[1]

Po wojnie pozostał na emigracji[1]. Tuż po wojnie był dowódcą Brygadowej Szkoły Podoficerskiej 6 Lwowskiej Brygady Piechoty[2]. Wskutek odniesionych obrażeń z walk został inwalidą wojennym, w 1948 jako kapitan rezerwy przebywał w szpitalu w Ballochmyle[8]. Pełnił stanowisko kierownika Szkoły Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie[1][2]. Pracował też jako asystent w St. Teresals Modern Secondory Scoll w Londynie[2]. Na emigracji udzielał się również w życiu politycznym. Pełnił funkcję prezesa Konwentu Walki o Niepodległość[1][2]. Zasiadał w Radzie Rzeczypospolitej Polskiej kadencji: I (1954–1957) (z nominacji prezydenta RP na uchodźstwie), II (1958–1963) (z nominacji prezydenta RP na uchodźstwie), III (1963–1968) (z ramienia KWoN), IV (1968–1970) (z ramienia KWoN). W 1955 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora piechoty[9]. Był powoływany przez Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego na członka Kapituły Orderu Virtuti Militari: 7 marca 1962[10], 7 lutego 1968 na dwa lata[11][12]. Był mianowany członkiem Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w Wielkiej Brytanii: z dniem 1 stycznia 1967[13], z dniem 30 grudnia 1970[14]. Został mianowany członkiem Głównej Komisji Skarbu Narodowego na trzyletnią kadencję od 29 maja 1968[15]. Był inicjatorem wydania książki dotyczącej Lwowa, autorstwa Rosy Bailly[1].

Zmarł nagle na serce 19 października 1977 na Wyspach Kanaryjskich, gdzie udał się w ramach leczenia sanatoryjnego[1][2]. Pierwotnie został pochowany na cmentarzu Streatham w Londynie[1]. Później jego prochy przeniesiono na cmentarz parafialny w Krzeszowie (sektor A)[2][16][17][18].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 33, s. 98-99, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Jan Hasiak. Bohaterowie Ziemi Krzeszowskiej. „Rotunda”. Nr 4, s. 1–2, 2003. 
  3. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 98.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 457.
  5. ↑ Adam Rzadkowski: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. 3 Dywizja Piechoty.. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016, s. 31. ISBN 978-83-7945-592-8.
  6. ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 123. ISBN 978-83-11-11496-8.
  7. ↑ Osiemnastacy w walce. 18 Lwowski Batalion Strzelców wspomnienia, 1988, s. 205.
  8. ↑ Bronisław Łokaj. Korespondencja. P.S.Z. i P.K.P.R.. „Wiadomości”. Nr 38 (128), s. 4, 12 września 1948. 
  9. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 3, 30 czerwca 1969. 
  10. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1962r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 8, 25 lutego 1963. 
  11. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 lutego 1968r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 2, 8 kwietnia 1968. 
  12. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 lutego 1968r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 3, 8 kwietnia 1968. 
  13. ↑ Mianowanie przewodniczącego i członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 8-9, 19 maja 1967. 
  14. ↑ Mianowanie przewodniczącego i członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 3, 19 stycznia 1971. 
  15. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 maja 1968 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 17, 12 lipca 1968. 
  16. ↑ Znani zmarli. mogily.pl. [dostęp 2018-11-29].
  17. ↑ Bronisław Łokaj. mogily.pl. [dostęp 2018-11-29].
  18. ↑ Mogily.pl - Cmentarz Parafialny w Krzeszowie [online], mogily.pl [dostęp 2022-01-28].
  19. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 30, 7 października 1960.  „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  20. ↑ 18 Lwowski Batalion Strzelców - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Łokaj&oldid=70526788”