Bronisław Wyrwa

Bronisław Wyrwa
	chorąży
Data i miejsce urodzenia	21 września 1890 ; Solec
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1970 ; Opole
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	55 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska; II wojna światowa
	Odznaczenia

Bronisław Wyrwa (ur. 21 września 1890 w Solcu, zm. 20 lutego 1970 w Opolu) – chorąży piechoty w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Walentego i Franciszki z domu Gawoł. Przebywał w domu poprawczym, ponieważ był uczestnikiem strajku szkolnego. W okresie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. Był ranny. W okresie rozkładu armii niemieckiej przystąpił do oddziałów powstańczych. Uczestniczył w walkach w czasie trwania powstania wielkopolskiego^[1].

Jako ochotnik wstąpił w szeregi 1 pułku Strzelców Wielkopolskich i został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu karabinów maszynowych. Walczył podczas bitwy o Lwów. Awansował 17 maja 1919 na stopień sierżanta^[1]. Podczas walk, ogniem karabinów maszynowych plutonu wspomógł nacierających Polaków na pozycje wojsk ukraińskich, ułatwiając im zdobycie mostu kolejowego położonego nad rzeką^[2]. Za bohaterstwo w walce został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3]. Wiosną 1920 został dowódcą kompanii karabinów maszynowych. W tym czasie otrzymał awans na stopień chorążego^[2]. Dwukrotnie był ciężko ranny.

Podczas walk w II wojnie światowej pełnił w baonie Obrony Narodowej „Rawicz” obowiązki dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych. Razem z Bronisławem Wyrwą w baonie służyli jego synowie: Marian Leon mający 17 lat oraz w wieku 15 lat Klemens^[2]. W trakcie walk raniony został w rękę. Zmuszony podczas okupacji do ukrywania się przed hitlerowcami. Po wojnie był pracownikiem w różnych zawodach. Zmarł w Opolu, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Marianną Selwat. Mieli trzech synów: Mariana Leona, Klemensa, Stefana, oraz córkę Teresę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 743)^[2]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Polak (red.) 1991 ↓, s. 161.
↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.
↑ Jasionek 1928 ↓, s. 28.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 161-162. ISBN 83-900510-0-1.
Stefan Jasionek: Zarys historii wojennej 55-go Poznańskiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

[CITEREFPolak_(red.)1991161-1] Polak (red.) 1991 ↓, s. 161.

[CITEREFPolak_(red.)1991162-2] Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.

[CITEREFJasionek192828-3] Jasionek 1928 ↓, s. 28.

[1]

[2]

[3]