Brunon Lechowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brunon Lechowski
Ilustracja
Bruno Lechowski (ok. 1924)
Imię i nazwisko

Brunon Bronisław Lechowski

Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1887
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 października 1941
Rio de Janeiro

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu

Dziedzina sztuki

malarstwo, scenografia

Epoka

modernizm

Brunon Bronisław Lechowski (ur. 4 kwietnia 1887 w Warszawie, zm. 16 października 1941 w Rio de Janeiro) – polski malarz i scenograf.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początkowo uczył się gry na skrzypcach, ale ostatecznie podjął studia w kijowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Naukę malarstwa kontynuował w Akademii w Petersburgu[1], w Warszawie i Paryżu[2]. Po powrocie do Warszawy, został wykładowcą w Szkole Sztuk Pięknych.

Od ok. 1911 wystawiał swoje obrazy w Petersburgu, Krakowie, Warszawie – m.in. w Salonie Artystycznym Feliksa Richlinga i Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Był autorem scenografii do przedstawień teatralnych i filmów[2][3]. Współpracował m.in. z kijowskim Teatrem Studya Stanisławy Wysockiej (sezon 1916/1917), teatrem łódzkim (sezon 1918/1919) oraz warszawskimi teatrami Reduta (sezony 1919/1920 i 1920/1921) i Stołecznym (sezon 1919/1920)[3]. Zaprojektował dekoracje do polskich filmów Lokaj (1919), Blanc et noir (1919), Za trzy spojrzenia (1922) i Krzyk w nocy (1922)[2][3].

Jesienią 1924 ogłoszono, że zawarł zakład o 300 tys. zł., że odbędzie podróż dookoła świata utrzymując się po drodze samodzielnie oraz że w tym czasie będzie komunikować się wyłącznie w języku polskim[4]. Po wyruszeniu odwiedził wiele krajów, ostatecznie osiadł na stałe w Brazylii[1][2]. W 1931 na krótko powrócił do Polski, gdzie prezentował swoją twórczość powstałą na obczyźnie. Resztę życia spędził w Rio de Janeiro[1]. Od 1931 należał do Nucleo Bernardelli, grupy artystycznej założonej przez malarzy modernistów.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Jego twórczość wyróżniała interesująca kolorystyka. Malował najczęściej obrazy o tematyce fantastycznej, jednak sławę zyskał jako pejzażysta[2][3].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Lechowski Brunon [online], Blisko Polski [dostęp 2021-11-25] (pol.).
  2. a b c d e Bruno Lechowski w bazie filmpolski.pl
  3. a b c d Bruno Lechowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-11-25].
  4. Sensacyjny zakład. „Nowości Illustrowane”. Nr 44, s. 4, 1 listopada 1924. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Frederico Morais, Núcleo Bernardelli-Arte Brasileira nos Anos 30 e 40, Rio de Janeiro: Pinakotheke, 1982 (port.).
  • Lauro Cavalcanti, Quando o Brasil era moderno: artes plásticas no Rio de Janeiro 1905-1960, Rio de Janeiro: Aeroplano, 2001 (port.).