Burakumin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Flaga Ligi Wyzwolenia Buraku
Centrala Ligi w Tokio

Burakumin (jap. 部落民 buraku-min, (buraku → pol. przysiółek, wioska, osada, wspólnota; min → tu: ludność, gmin)[1][2]) – rdzennie japońska grupa społeczna[a] (podkasta), która wyłoniła się w XVI wieku z kast ludzi zdegradowanych – eta[b] (ludzi, których praca zazwyczaj polegała na zajmowaniu się zwłokami ludzi lub zwierząt) i hinin[c] (np. byłych więźniów, włóczęgów, żebraków, wyrzutków), czy osób uprawiających zawody – według shintō i buddyzmu – „nieczyste”: ubój, garbarstwo, wytwarzanie skór[3][4][5][6].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Owocowało to silną stygmatyzacją i marginalizacją społeczną, a także fizyczną izolacją. Burakumin zamieszkiwali w najgorszych częściach miast i wsi, w bardzo złych warunkach. W 1871 roku podkasty formalnie zniesiono i burakumin stali się obywatelami niższych sfer[3].

Burakumin we współczesnej Japonii zamieszkują głównie własne komuny w południowej i zachodniej części Wysp i cały czas podlegają dyskryminacji i wykluczeniu w zakresie edukacji i zatrudnienia. Nie mogą wchodzić do niektórych świątyń, działy personalne części przedsiębiorstw mają też wykazy dystryktów zamieszkałych przez burakumin celem ich identyfikowania i niezatrudniania, napotykają również problemy w doborze partnerów życiowych. Jako temat tabu nie występują w artykułach, podręcznikach szkolnych i historycznych, w związku z czym duża część młodzieży nie wie o ich istnieniu i problemach[3].

W 1912 roku w prefekturze Mie tylko 37% chłopców i 15,4% dziewcząt z tej grupy zapisanych było do szkół elementarnych. W 1997 roku połowa osiemdziesięciolatków była analfabetami (w grupie pięćdziesięciolatków – jedna osoba na dziesięć). W 1985 roku (ostatnie oficjalne dane) statystyki mówiły o 4594 komunach zamieszkałych przez 1 163 372 burakumin[7]. Obecnie może ich być od 1 do 3 milionów w około 5000 komun. Pierwsze obszerne monografie na temat grupy ukazały się w latach 60. i 70. XX wieku[2].

W 2008 roku Mapy Google opisały poszczególne komuny (dōwa-chiku → okręg asymilacyjny; obszar burakumin) na niektórych swoich mapach, co wywołało protesty przeciwko możliwej stygmatyzacji i dyskryminacji ich mieszkańców. Duża część burakumin jest postrzegana przez pozostałych członków społeczeństwa japońskiego jako mniej inteligentni czy też genetyczni przestępcy (jednak widoczny jest stopniowy, powolny wzrost tolerancji[2]). Ze względu na istniejące ograniczenia społeczne licznie korzystają z pomocy społecznej[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W okresie Edo (1603–1868) shōgun Iemitsu Tokugawa (1604–1651) wprowadził rygorystyczny podział społeczeństwa na cztery klasy: (1) wojowników (samurajów), obejmującą grupę od daimyō do rōninów, (2) chłopów, (3) rzemieślników i artystów, (4) kupców.
  2. ↑ Eta → dosł.: „obfitość brudu, skalania”, grupa najniższej kategorii japońskiego systemu społecznego w okresie Edo.
  3. ↑ 1. Hinin → buddyjski termin oznaczający: „nie-człowiek, nie-ludzie”;
    2. rodzaj buddyjskich bóstw opiekuńczych czasami przedstawianych jako wojownicy-demony, yasha, akki;
    3. w okresie Edo osoba niskiej kategorii, wykonująca posługi na miejscu egzekucji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Japanese-English Character Dictionary. Tokyo: Tuttle, 1999, s. 331, 530. ISBN 4-8053-0574-6.
  2. ↑ a b c Arkadiusz Jabłoński, Współczesna Japonia oczami polskich japonistów, w: Azja-Pacyfik, tom XV/2012, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń-Warszawa, 2012, s.281. poznanstudies.swps.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-06)]. ISSN 1643-692X
  3. ↑ a b c d Mirosława Cylkowska-Nowak, Marginalizacja i wykluczenie niektórych mniejszości w społeczeństwie japońskim. Konteksty kulturowe, społeczne i edukacyjne, w: Bliżej ludzi – programem dla nauk społecznych?, Societas Pars Mundi, Bielefeld, 2018, s.78,81, ISBN 978-83-933603-7-6
  4. ↑ Stanisław Meyer, Japońskie mniejszości etniczne: przegląd wybranych zagadnień, w: Azja-Pacyfik, tom XV/2012, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń-Warszawa, 2012, s.14. poznanstudies.swps.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-06)]. ISSN 1643-692X
  5. ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 447. ISBN 4-7674-2015-6.
  6. ↑ 新明解国語辞典. Tokyo: Sanseido Co., Ltd., 2018, s. 1282. ISBN 978-4-385-13107-8.
  7. ↑ Minority Rights Group International, Burakumin (Buraku people)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Burakumin&oldid=70810474”