Bytownit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bytownit
Ilustracja
Kryształ bytownitu z kopalni Dorado, Casas Grandes, Chihuahua, Meksyk (3,7 x 2 x 1,3 cm)
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

glinokrzemian wapnia i sodu
((Ca,Na)[Al(Al,Si)Si2O8])

Twardość w skali Mohsa

6

Przełam

nierówny, muszlowy

Łupliwość

doskonała

Pokrój kryształu

tabliczkowy

Układ krystalograficzny

trójskośny

Gęstość minerału

2,6 – 2,77 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biały, szary, żółtawy, bezbarwny

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Bytownitminerał z gromady krzemianów zaliczany do grupy plagioklazów. Należy do grupy minerałów pospolitych. Nazwa pochodzi od miasta Bytown (dawna nazwa Ottawy) w Kanadzie, gdzie w 1835 roku, po raz pierwszy go opisano.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Jest mieszaniną (tworzy kryształy mieszane) dwóch innych minerałów:

  • 10-30% albitu - NaAlSi3O8 - (glinokrzemian sodu)
  • 70-90% anortytu - CaAl2Si2O8 - (glinokrzemianem wapnia)

Najczęściej tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, krótkosłupkowym. Występuje w skupieniach ziarnistych i zbitych. Często tworzy zbliźniaczenia – zazwyczaj kryształy wrosłe. Jest kruchy, przezroczysty.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje w zasadowych skałach magmowych - gabrach, bazaltach, diabazach i skałach metamorficznych. Stanowi składnik meteorytów.

Miejsca występowania:

  • W Polsce: spotykany na Dolnym Śląsku (w gabrach i bazaltach) oraz w okolicach Suwałk.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

  • ma znaczenie naukowe,
  • ma znaczenie kolekcjonerskie,
  • bywa stosowany w jubilerstwie (najczęściej w formie kaboszonów).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

albit, oligoklaz, anortyt, andezyn, labrador, plagioklazy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005
  • A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa, Wyd. Geologiczne W-wa 1965
  • W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. ”Alma - Press” 2003 r.
  • Leksykon Przyrodniczy - Minerały i kamienie szlachetne, „Horyzont” 2002 r.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]