CSS McRae
 „McRae” w Nowym Orleanie | |
| Historia | |
Zamówiony dla  Stany Zjednoczone Meksyku
| |
| Nazwa |
Marques de la Habana |
|---|---|
 Stany Skonfederowane
| |
| Nazwa |
CSS McRae |
| Wejście do służby |
17 marca 1861 |
| Zatopiony |
28 kwietnia 1862 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | |
| Długość |
53,6 m (176')[3] |
| Szerokość |
9 m (29'6")[3] |
| Zanurzenie |
4,3 m (14')[3] |
| Napęd | |
| maszyna parowa napędzająca 1 śrubę, ożaglowanie typu bark | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo 9 cali (229 mm) 6 dział 32-funtowych 1 działo 6-funtowe[1] | |
CSS McRae – kanonierka śrubowo-żaglowa marynarki Skonfederowanych Stanów Ameryki (Confederate States Navy) z okresu wojny secesyjnej, początkowo meksykański „Marques de la Habana”.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Okręt - kanonierka śrubowo-żaglowa, z napędem parowym i ożaglowaniem typu bark, początkowo służył w marynarce Meksyku pod nazwą „Marques de la Habana” (Markiz z Hawany). Jego załoga jednak zbuntowała się i zaczęła uprawiać piractwo[4]. W marcu 1860 „Marques de la Habana” został zdobyty przez amerykański slup wojenny USS „Saratoga”[1]. Po konfiskacie, został wystawiony na sprzedaż.
17 marca 1861 okręt został zakupiony przez rząd Skonfederowanych Stanów Ameryki w Nowym Orleanie i wcielony do marynarki jako CSS „McRae” (w źródłach Unii błędnie identyfikowany czasami jako „General Miramon”)[1].
Uzbrojenie w służbie Konfederacji stanowiło obrotowe 9-calowe (229 mm) gładkolufowe działo Dahlgrena na pokładzie, 6 dział gładkolufowych 32-funtowych (163 mm) w baterii burtowej (po 3 na burtę) i pościgowe działo 6-funtowe na dziobie[5][4].
Służba podczas wojny secesyjnej[edytuj | edytuj kod]
Dowódcą okrętu został porucznik marynarki (Lt.) Thomas B. Huger. Został on przydzielony do flotylli komodora G. Hollinsa, broniącej dolnego biegu Missisipi, czasami (jak w czasie swojej ostatniej bitwy) służąc przy tym jako okręt flagowy Hollinsa[1]. „McRae” służył między innymi do osłony łamaczy blokady w rejonie delty Missisipi. 12 października 1861 wziął udział w starciu zespołu konfederackiego wraz z taranowcem CSS „Manassas” z okrętami Unii wpływającymi na deltę Missisipi, zakończonym uszkodzeniem okrętów Unii i odwrotem obu stron[1].
„McRae” walczył następnie podczas obrony fortów Jackson i St. Philip, broniących drogi do Nowego Orleanu, przeciwko przeważającym siłom Unii 24 kwietnia 1862. Był jedynym klasycznym okrętem morskim z artylerią w bateriach burtowych w składzie sił Konfederacji (pozostałe w większości stanowiły uzbrojone w sposób improwizowany parowce). Walcząc z kilkoma okrętami, przede wszystkim silnie uzbrojonymi slupami USS „Brooklyn” i „Iroquois”, „McRae” odniósł ciężkie uszkodzenia i wyrzucił się na brzeg[6]. Zginęło 4 i rannych zostało 17 członków załogi, w tym dowódca, a dowodzenie przejął porucznik marynarki Charles W. Read[3]. Po zdobyciu fortów przez unionistów, uszkodzony „McRae” pod białą flagą rozejmu popłynął 27 kwietnia w górę rzeki do Nowego Orleanu, w ślad za okrętami Unii, transportując tam rannych żołnierzy z fortów[4]. Ponieważ mocno przeciekał i mógł rozwijać jedynie małą prędkość, został 28 kwietnia samozatopiony przy nabrzeżu[3] lub został tam porzucony i zatonął[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- McRae w serwisie Dictionary of American Naval Fighting Ships (DANFS) Naval Historical Center [dostęp 11-9-2011]
- Angus Konstam, Mississippi River Gunboats of the American Civil War 1861-1865, New Vanguard 46, Osprey Publishing, 2002, ISBN 1-84176-413-2.
- W. Craig Gaines, Encyclopedia of Civil War shipwrecks, Baton Rouge: Louisiana State University Press, 2008, s. 70, ISBN 978-0-8071-3274-6, OCLC 250586493.
| Kanonierki | |
|---|---|
| Taranowce |
