Capodimonte (porcelana)
Capodimonte – włoska manufaktura porcelany, założona w 1743 przez króla Karola IV z inicjatywy jego żony, księżniczki Marii Amalii[1].
Budynek wytwórni wzniesiono w parku rezydencji królewskiej w Capodimonte. Pracowało w niej 18 wykwalifikowanych pracowników, których praca podzielona była na 6 etapów: pozyskiwanie masy, modelowanie, rzeźbienie, wypalanie, powlekanie[2]. Doradcami technicznymi manufaktury byli Livio Ottavio Schepers oraz Giovanni Castelli[1]. Głównym modelarzem był florencki artysta Giuseppe Grippi (zm. 1770)[3].
Manufaktura wytwarzała naczynia stołowe, serwisy do kawy i herbaty, przedmioty dekoracyjne (np. wazony)[2]. Motywy dekoracyjne obejmowały pejzaże, owoce, kwiaty czy sceny wojenne. Ceramika Capodimonte formą wzorowana była na porcelanie miśnieńskiej. Do dekoracji używano natomiast charakterystycznej i pracochłonnej techniki punktowania - detale malowano poprzez aplikowanie kropek farby końcówką pędzla[3].
Ich najpopularniejszym wyrobem były figurki, przedstawiające rozmaite sceny zaczerpnięte z Biblii, mitologii, literatury lub po prostu sceny świeckie[2]. Postacie mogły być pomalowane w pastelowe barwy lub pozbawione dekoracji. Ich charakterystyczną cechą były nieproporcjonalnie małe głowy. Inicjatorem stworzenia figurek był Grippi[3].
W 1759 roku Karol odziedziczył tron Hiszpanii i przeniósł się do Madrytu. Zlikwidował fabrykę w Capodimonte, a jej wyposażenie i pracowników przeniósł do Buen Retiro, gdzie kontynuowano wytwarzanie porcelany[2]. Początkowo wyroby Buen Retiro, obejmujące głównie figurki (postacie świętych i pasterzy) były podobnego wyglądu i jakości jak te z Capodimonte, z czasem jednak Buen Retiro zaczęło korzystać z gorszej jakości, nie importowanej z Włoch, porcelany, co odbiło się na wyglądzie produktów[3]. Fabryka w Buen Retiro działała do 1808 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Leksykon porcelany europejskiej. Literatura Net Pl, 2008-01-01, s. 95. ISBN 978-83-927292-0-4. [dostęp 2015-10-14]. (pol.).
- ↑ a b c d Carlotta Iacomelli Lenzi: Rokoko i klasycyzm. Arkady, 2011. ISBN 978-83-213-4686-1.
- ↑ a b c d Judith Miller: Antyki: encyklopedia. Muza, 2000-01-01. ISBN 978-83-7200-530-4. [dostęp 2015-10-14]. (pol.).