Cerkiew św. Eliasza w Kijowie
 80-385-0230
| |||||||||||
| cerkiew | |||||||||||
| |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Eparchia | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
20 lipca/2 sierpnia | ||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Kijowa  | |||||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||||
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego  | |||||||||||
 50°27′59,9″N 30°31′27,0″E/50,466639 30,524167
| |||||||||||
Cerkiew św. Eliasza – cerkiew prawosławna w Kijowie przy ulicy Poczajnynśkiej, wzniesiona w 1692.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według informacji z kronik na miejscu dzisiejszej cerkwi św. Eliasza mieściła się pierwsza cerkiew prawosławna na terenie współczesnego Kijowa, nosząca to samo wezwanie, co zachowany do naszych czasów budynek. W 945 właśnie w niej grupa rycerzy kniazia Igora miała przysiąc na krzyż, że dotrzyma postanowień układu pokojowego z bizantyjskim cesarzem Romanem I Lekapenem. Istnieją również przekazy, według których w pobliżu cerkwi miał miejsce uroczysty chrzest Rusi Kijowskiej. Drewniana cerkiew istniała do 1692, kiedy na jej miejscu powstała murowana świątynia z pojedynczą kopułą, wzniesiona na koszt mieszczanina Petra Hudymy.
W XVIII wieku obok cerkwi stanęła dzwonnica, w 1775 również barokowe ogrodzenie z ozdobną bramą. Fundatorami kolejnych komponentów kompleksu cerkiewnego byli przedstawiciele rodziny Hudymów, setnicy kozaccy. W 1770 w cerkwi miało odbyć się, odprawione zgodnie z propozycją tatarskiego jeńca pojmanego przez Kozaków, nabożeństwo ku czci Mahometa, które miało uchronić miasto od zarazy. W XIX wieku dokonano kolejnych zmian w wyglądzie zewnętrznym obiektu, wprowadzając klasycystyczny przedsionek. We wnętrzu natomiast pojawiły się nowe freski, zachowane do dnia dzisiejszego fragmentarycznie. Wyposażenie wnętrza, w tym ikonostas, jest w większości wykonane po 1990. Cerkiew należy do Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- O. Aleksejczuk, Kijów i okolice, Pascal, Bielsko-Biała 2006, ISBN 83-7304-546-5