Charles Hamilton Smith

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
„Szeregowcy greckiego pułku piechoty lekkiej”z Costumes of the Army of the British Empire

Podpułkownik Charles Hamilton Smith, KH, KW, FRS, FLS, (ur. 26 grudnia 1776 we Wschodniej Flandrii, w Zjednoczonych Prowincji Holandii, zm. 21 września 1859 w Plymouth) – angielski artysta, przyrodnik, antykwariusz, ilustrator, żołnierz i szpieg.

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Jego kariera wojskowa rozpoczęła się w 1787 roku, kiedy studiował w austriackiej akademii artylerii i inżynierów w Mechelen i Leuven w Belgii. Chociaż służba wojskowa, która zakończyła się w 1820 i obejmowała wojny napoleońskie, zmusiła go do wielu podróży (w tym do Indii Zachodnich, Kanady i Stanów Zjednoczonych), większość czasu spędzał przy biurku w Wielkiej Brytanii. Jednym z jego ważniejszych dokonań był eksperyment z 1800 r. mający na celu ustalenie, jakiego koloru należy używać do mundurów wojskowych. Rosnąca celność broni palnej, zwłaszcza strzelb, dawała przewagę odcieniom, które słabiej wyróżniają cel – testując celność strzelców przeciwko szarym, zielonym i czerwonym celom, naukowo wykazał zalety szarości (i w mniejszym stopniu, zieleni) zamiast czerwonych, powszechnych w tym czasie mundurów, i zalecał, aby szary został przyjęty dla strzelców i lekkiej piechoty. Armia brytyjska nie posłuchała jego rady, a zielony stał się kolorem kojarzonym z lekką piechotą. Początkowo w służbie w 60. pułku piechoty, Smith został później przeniesiony do 6. pułku piechoty.

Antykwariusz, przyrodnik i ilustrator[edytuj | edytuj kod]

„Artyleria Stanów Zjednoczonych” autorstwa Smitha

Jako płodny ilustrator samouk, jest również znany w kręgach historii wojskowości z Costume of the Army of the British Empire, wydanego pod koniec wojen napoleońskich i dokładnego przedstawienia współczesnego brytyjskiego munduru. Jako antykwariusz wydał również, we współpracy z Samuelem Rushem Meyrickiem, Costume of the Original Inhabitants of the British Islands w 1815 r. oraz The Ancient Costume of England z historycznymi ilustracjami średniowiecznych rycerzy, dam, statków i bitew. Większość jego ogromnej ilości dzieł (szacował, że było to ponad 38 000 rysunków) nie miała charakteru wojskowego, ale w dużej mierze poszła w zapomnienie. Zachowały się notatki z jego obserwacji poczynionych jako przyrodnika, a także antykwaryczne ilustracje życia cywilnego. Pisał także o historii wojny siedmioletniej i historii naturalnej psów[1]. Smith był pochodzenia flamandzkiego; napisał wojskową część Cox's Marlborough oraz wiele książek o tematyce wojskowej i historii naturalnej[2].

The Natural History of the Human Species[edytuj | edytuj kod]

Smith opublikował The Natural History of the Human Species w 1848 roku. W tej książce utrzymywał, że zawsze istniały trzy zasadniczo różne typy ludzkie: kaukaski, mongolski i negro. Smith był nominalnie monogenistą, utrzymując, że stworzenie ludzi było pojedynczym wydarzeniem, a nie wielokrotnym, ale był mniej przekonany co do standardowych teorii tamtych czasów, pochodzących od hrabiego Buffona i Georgesa Cuviera na temat międzypłodności i gatunków[3]; książka odwoływała się również do poligenistycznych poglądów Samuela George'a Mortona[4].

Książka Smitha została przedrukowana w Ameryce, gdzie Samuel Kneeland napisał do niej 84-stronicowy wstęp. Kneeland przedstawił dowody, które, jak utrzymywał, wspierały kreacjonizm poligenistyczny i argumentował, że Biblia jest zgodna z teorią wielu Adamów[5].

Po przejściu na emeryturę Smith osiadł w Plymouth, dołączając do Plymouth Institution (obecnie Plymouth Athenaeum)[6]. Prowadził wykłady, a wiele z jego 20 tomów notatek MSS, listów i artykułów zostało zdeponowanych w instytucji. Jego kolekcja została zniszczona, gdy Plymouth Athenaeum zostało zbombardowane podczas blitzu w 1941 roku[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. "Charles Hamilton Smith". Library of Congress.
  2. DNB Epitome
  3. Damon Ieremia Salesa, Racial Crossings: Race, intermarriage, and the Victorian British Empire (2011), ss. 148–9; Google Books.
  4. Gustav Jahoda, Crossroads Between Culture and Mind: Continuities and Change in Theories of Human Nature, 1993, s. 93.
  5. David N. Livingstone, Adam's Ancestors: race, religion, and the politics of human origins (2008), ss. 97–99
  6. a b "Historic People". Plymouth Athenaeum.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]