Continental Hotel (Gdańsk)
 (na archiwalnym planie) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Stadtgraben 7 (obecnie Podwale Grodzkie), tel. 286-51 |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny |
gdański, niderlandyzujący |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy |
1896 |
| Ukończenie budowy |
1899 |
| Ważniejsze przebudowy |
1914, 1920, 1924, 1934 |
| Zniszczono |
1945 |
| Pierwszy właściciel |
Fritz Meissner (1899–1900) |
| Kolejni właściciele |
* Fritz Meissner & Co. (1902) |
Położenie na mapie Gdańska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
 54°21′16,693″N 18°38′45,517″E/54,354637 18,645977
| |
Continental Hotel – pierwszorzędny hotel w Gdańsku, który był położony naprzeciwko dworca kolejowego Gdańsk Główny, naprzeciwko budynku dawnej kolejowej przychodni lekarskiej. Zniszczony pod koniec II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIX wieku zapadła decyzja o likwidacji nowożytnych fortyfikacji chroniących Gdańsk. Na ich miejscu miały powstać szerokie ulice zabudowane reprezentacyjnymi gmachami[1]. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położonych bezpośrednio przy centrum miasta[2]. Budowa hotelu rozpoczęła się w 1896, został otwarty 20 czerwca 1899. Początkowo dysponował 35 pokojami, następnie po rozbudowie w 1914 90 pokojami[3] (120 łóżek). Dysponował też restauracją, kawiarnią i winiarnią Zum Rüdesheimer. Hotel był popularny wśród Polaków, gdyż właścicielem była firma polska oraz mieściło się w nim przedstawicielstwo PBP „Orbis”. W 1922 w jednej z sal hotelu powołano Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki. W hotelu miała też swoją siedzibę redakcja Gazety Gdańskiej[4], Związek Rozwoju Gdańsko-Polskich Stosunków Gospodarczych (Verband zür Förderung d. Danzig-Polnischen Wirtschaftsbeziehungen) oraz Konsulat Wenezueli (1935-1938). W hotelu nocowała japońska para książęca – brat ówczesnego cesarza Japonii Hirohito – książę Takamatsu z żoną Kikuko (12–14 października 1930)[4].
Pomocy żydowskim uciekinierom udzielał pod koniec lat 30. ówczesny dyrektor hotelu Henryk Bresiński, z pochodzenia żyd.[5]
Przez pewien okres w 1939 w hotelu przetrzymywano (internowano) polskich oficerów z załogi WST Westerplatte[a].
Został zniszczony pod koniec II wojny światowej i nieodbudowany.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według innych źródeł byli przetrzymywani w Central-Hotel (Hotelu Centralnym) przy Pfefferstadt 79 (ob. ul. Korzenna), w pobliżu dworca PKP w Gdańsku. www.westerplatte.pl.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Najbardziej tajemniczy budynek Gdańska. trojmiasto.pl, 9 czerwca 2010.
- ↑ Danziger Hof. rzygacz.webd.pl, 5 czerwca 2011.
- ↑ Z Orłowiczem po dawnym Gdańsku. chem.univ.gda.pl.
- ↑ a b Jan Daniluk: Jedyny polski hotel w Wolnym Mieście, strona Trójmiasto 13 sierpnia 2019.
- ↑ Hanna Domańska, Leon Lifsches: Żydzi znad Gdańskiej Zatoki, Agencja Wydawnicza Tu Warszawa 2000.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Gdańska, Fundacja Gdańska 2012
- Jan Daniluk: Jedyny polski hotel w Wolnym Mieście, 13 sierpnia 2019, [w:] [1]
- książki adresowe