Contraamiral Horia Macellariu
_(cropped).jpg)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Oznaczenie NATO |
Modified Tetal |
| Historia | |
| Stocznia |
Santierul 2. Mai, Mangalia |
| Położenie stępki |
bd. |
| Wodowanie |
15 maja 1994 |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
Contraamiral Horia Macellariu |
| Wejście do służby |
29 września 1997 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1480 t (standardowa) |
| Długość |
92,34 m |
| Szerokość |
11,41 m |
| Zanurzenie |
3,16 m |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne o mocy 13 140 KM, 4 śruby | |
| Prędkość |
23,4 węzłów |
| Zasięg |
1100 Mm przy 11 w |
| Uzbrojenie | |
| • 1 armata uniwersalna 76 mm AK-176 • 2 działka plot. 30 mm AK-630 • 2 działka plot. 30 mm AK-306 • 2×XII wyrzutnie rbg RBU-6000 | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 wt kal. 533 mm (2 × II, 4 torpedy) |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1 śmigłowiec IAR-316B (możliwość operowania) | |
| Załoga |
91 |
Contraamiral Horia Macellariu – rumuńska korweta zbudowana w latach 90. XX wieku w Rumunii, początkowo klasyfikowana jako fregata, należąca do typu Contraamiral Eustațiu Sebastian (w kodzie NATO: Tetal-II lub Modified/Improved Tetal). Znajduje się w służbie Rumuńskich Sił Morskich od 1997 roku. Nazwana imieniem kontradmirała Horii Macellariu, nosi numer burtowy 265.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Rumunia w okresie komunistycznym miała ambicje samodzielnego projektowania i budowy okrętów dla swojej marynarki, jedynie z pomocą techniczną ZSRR. Pierwszym typem większych okrętów bojowych skonstruowanych w Rumunii były lekkie fregaty (korwety) typu Amiral Petre Bărbuneanu, oznaczone w kodzie NATO jako Tetal[1]. Ich następcą zaprojektowanym w latach 80. XX wieku stały się okręty typu Contraamiral Eustațiu Sebastian, w których przeprojektowano całkowicie nadbudówki i wprowadzono możliwość bazowania śmigłowca[2]. W kodzie NATO określano je jako Modified Tetal (zmodyfikowany Tetal), Improved Tetal (ulepszony Tetal) lub Tetal II[a]. Początkowo klasyfikowane były jako fregaty, w 2003 roku przeklasyfikowane na korwety[3].
Stępkę pod budowę drugiego okrętu po prototypie „Contraamiral Eustațiu Sebastian” położono w stoczni marynarki wojennej w Mangalii pod koniec lat 80, lecz w publikacjach brak jest bliższej daty[4]. Otrzymał on nazwę „Contraamiral Horia Macellariu”, zapisywaną w skrócie na burcie jako: „CAm.Macellariu”, na cześć kontradmirała Horii Macellariu[b]. Z powodów kryzysu finansowego podczas transformacji ekonomicznej, budowa była wstrzymana w latach 1993-1994[4]. Okręt wodowano 15 maja 1994 roku[5][c]. Wcielono go do służby 29 września 1997 roku[5]. Był on ostatnią fregatą tego programu zbudowaną w Rumunii[4].
Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]
_(cropped).jpg)
W literaturze spotyka się różne dane co do wyporności, w tym wyporność standardową 1480 ton i pełną od 1524 do 1800 ton[d]. Długość całkowita wynosi 92,34 m, szerokość 11,41 m, a zanurzenie 3,16 m[6][e].
Załoga okrętów liczy według marynarki Rumunii 91 osób (w literaturze spotyka się wartości 77–95 ludzi)[7][f]
Uzbrojenie artyleryjskie składa się z automatycznej armaty uniwersalnej kalibru 76,2 mm AK-176 w wieży na pokładzie dziobowym[8]. Zestaw obrony bezpośredniej tworzą dwa kierowane radarowo sześciolufowe działka plot. 30 mm AK-630[9]. Uzupełniają je dwa sześciolufowe działka plot. 30 mm AK-306[9].
Broń podwodną stanowią dwie dwururowe obrotowe wyrzutnie torpedowe DTA-53-1124 kalibru 533 mm, umieszczone na burtach w wycięciach nadbudowy[9]. Służą one do odpalania torped kierowanych 53-65K, których okręt przenosi cztery[9]. Do zwalczania okrętów podwodnych służą dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-6000, o donośności do 6000 m, umieszczone na nadbudowie dziobowej przed sterówką[2]. Fregaty przenoszą zapas 64 rakietowych bomb głębinowych RGB-60[9]. Możliwości zwalczania okrętów podwodnych zwiększa możliwość bazowania śmigłowca IAR-316B, z lądowiskiem na rufie. Okręty nie posiadają jednak hangaru i są przystosowane jedynie do czasowego bazowania na nich śmigłowca[8].
Wyposażenie radioelektroniczne stanowił przede wszystkim radar dozoru ogólnego MR-302[8]. Okręty wyposażone były też w radar artyleryjski Wympieł i radar nawigacyjny Najada[9]. Do wykrywania okrętów podwodnych służy stacja hydrolokacyjna średniej częstotliwości MG-322[8]. Wyposażenie stanowił ponadto system rozpoznania radiotechnicznego SM-2, dwie wyrzutnie celów pozornych PK-16 oraz system identyfikacji swój-obcy[8].
Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne 61D, napędzające cztery śruby[6]. Rozwijają moc po 3285 KM (łącznie 13 140 KM)[7]. Napęd zapewnia osiąganie prędkości maksymalnej 23,4 węzłów[6]. Zasięg pływania z prędkością 11 węzłów wynosi 1100 mil morskich[6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Contraamiral Horia Macellariu” wszedł do służby 29 września 1997 roku, z numerem burtowym: 265[4]. Jako najnowszy duży okręt rumuński, brał udział w międzynarodowych ćwiczeniach na Morzu Czarnym z państwami regionu oraz sojuszu NATO w ramach programu Partnerstwo dla Pokoju, w tym z serii Sea Breeze, Cooperative Partner i Orzeł Ocalenia[4]. Okręt początkowo klasyfikowany był jako fregata, następnie przeklasyfikowany na korwetę[4][6]. Wchodził w skład 79 Dywizjonu Fregat, a od 3 sierpnia 1998 roku 50 Dywizjonu Fregat, przemianowanego 25 listopada 2003 roku na 50 Dywizjon Korwet (Divizionul 50 Corvete)[3].
Od pierwszej edycji w 2001 roku do 2013 roku uczestniczył w ośmiu rejsach międzynarodowego zespołu państw czarnomorskich BLACKSEAFOR, w tym z marynarką Rosji (we wrześniu/październiku 2001, sierpniu 2003, sierpniu 2004, sierpniu 2007, kwietniu 2008, kwietniu 2010, sierpniu 2012, kwietniu 2013 roku)[10]. Od 2004 roku uczestniczył we wspólnych działaniach w ramach NATO, po przystąpieniu Rumunii do sojuszu.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Modified Tetal według Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995 1995 ↓, s. 325 lub w skrócie Mod Tetal (Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165), Improved Tetal według Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 668, Tetal II według Zabłockij 2004 ↓, s. 73.
- ↑ Prawidłowe brzmienie nazwy według strony marynarki Divizionul 50 Corvete., skrót widoczny na zdjęciu. Wiele publikacji podaje nazwę ze zwesternizowaną nazwą stopnia „Contre Admiral...” (np.Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 668).
- ↑ Starsze publikacje podawały ogólnie rok wodowania 1992 (Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 538, Zabłockij 2004 ↓, s. 76).
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165 podaje wyporność standardową 1480 t i pełną 1600 t, Zabłockij 2004 ↓, s. 74 wyporność 1800 t (bez bliższego określenia), Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 668 wyporność pełną 1524 t (w wcześniejszych rocznikach jej równowartość: 1500 ts – Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 538).
- ↑ Według Zabłockij 2004 ↓, s. 74, zanurzenie 3,7 m.
- ↑ Według Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165 załoga 77 ludzi, według Zabłockij 2004 ↓, s. 74 załoga 85 ludzi w tym 7 oficerów, według Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 668 załoga 95 ludzi.
.jpg){kind=link}
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zabłockij 2004 ↓, s. 73.
- ↑ a b Zabłockij 2004 ↓, s. 74-76.
- ↑ a b Divizionul 50 Corvete - Istoric. Forțele Navale Române. [dostęp 2024-04-12]. (rum.).
- ↑ a b c d e f Zabłockij 2004 ↓, s. 76.
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 668.
- ↑ a b c d e Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165.
- ↑ a b Divizionul 50 Corvete. Forțele Navale Române. [zarchiwizowane z tego adresu]. (rum.).
- ↑ a b c d e Zabłockij 2004 ↓, s. 74.
- ↑ a b c d e f Pietlewannyj 2009 ↓, s. 166.
- ↑ BLACKSEAFOR 2001. blackseavisits.ru. [dostęp 2023-12-27]. (ang.). i dalsze lata
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Władymir Zabłockij. Rumuńskie fregaty typu Tetal-II. „Okręty Wojenne”. Nr 2/2004. XIV (64), s. 73-76, 2004. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).