Curtiss NC-4
 NC-4, po powrocie do USA, 1919 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor |
Glenn Curtiss |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4× 12-cylindrowy silnik widlasty chłodzony cieczą Liberty L-12 |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
38,40 m |
| Długość |
20,80 m |
| Wysokość |
7,40 m |
| Powierzchnia nośna |
221,0 m² |
| Masa | |
| Własna |
7260 kg |
| Użyteczna |
5440 kg |
| Startowa |
12700 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
156 km/h |
| Prędkość minimalna |
100 km/h |
| Pułap |
1370 m |
| Zasięg |
2352 km |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
56,3 kg/m² |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1× karabin maszynowy z przodu kadłuba, 1× karabin maszynowy z tyłu kadłuba | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| przygotowane miejsce dla bomb głębinowych | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone | |
Curtiss NC-4 – amerykański wodnosamolot w układzie łodzi latającej, firmy Curtiss. Pierwsza maszyna cięższa od powietrza, która przeleciała nad Atlantykiem. W maju 1919 roku NC-4 pokonał w dziewiętnastodniowym locie z międzylądowaniami Ocean Atlantycki.
Pomysł przelotu nad oceanem był wynikiem idei jeszcze z czasów I wojny światowej, podczas której alianckie statki były masowo atakowane przez okręty podwodne nieprzyjaciela. Projektanci zaczęli wtedy myśleć nad samolotem zdolnym pokonać trasę ze Stanów Zjednoczonych do Europy za pomocą swojego napędu.
Lot transatlantycki[edytuj | edytuj kod]
Misja lotu transatlantyckiego rozpoczęła się 8 maja 1919 roku. Maszyna została zbudowana na podstawie dwóch innych łodzi latających: NC-1 i NC-3. 16 maja NC-4 wyruszyła z Nowej Fundlandii by pokonać najdłuższy odcinek trasy – do Azorów. Udało to się osiągnąć po 15 godzinach lotu i dość szczęśliwym lądowaniu okupionym usterkami. Po niezbędnych naprawach, zespół ruszył dalej i 27 maja wylądował w Lizbonie, Portugalia. Był to pierwszy w historii ludzkości przelot nad Oceanem Atlantyckim. Łączny czas spędzony w powietrzu wyniósł 26 godzin. Później NC-4 poleciała do Anglii, by 31 maja w Plymouth świętować olbrzymi sukces.
Sukces trwał jednak bardzo krótko – wydarzenie zostało szybko przyćmione przez przelot Alcocka i Browna bez międzylądowania niespełna miesiąc później.
Załoga[edytuj | edytuj kod]
- Albert Cushing Read – dowódca/nawigator
- Walter Hinton – pilot
- Elmer F. Stone – pilot
- James L. Breese – inżynier lotu
- Eugene "Smokey" Rhoads – inżynier lotu
- Herbert Rood – operator radia pokładowego
Dodatkowo miał lecieć również E. H. Howard, ale tuż przed misją stracił w wypadku dłoń wskutek czego jego miejsce zajął Rhoads.
NC-4 jest aktualnie eksponowany w Naval Aviation Museum w Pensacola, Floryda.