Cyrylizacja języka polskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Cyrylizacja języka polskiego – zbiór projektów alfabetów cyrylickich do zapisu języka polskiego. Najważniejsze powstały w okresie zaborów po klęsce powstania styczniowego w 1863 r.

Projekt z 1863 r.[edytuj | edytuj kod]

W wyniku nieudanego powstania styczniowego car Aleksander II powołał Komitet Ustawodawczy, który miał na celu poddanie Kongresówki pod ogólne prawa Imperium Rosyjskiego. Komitet zajmował się m.in. reformą szkolnictwa, a przez to, że wielu jego członków byli tzw. słowianofilami, zrodził się pomysł zastąpienia polskiego alfabetu cyrylickim[1].

Przez to, że szkoły polskie wtedy jednocześnie rusyfikowano, nie powstawało wiele oficjalnych sytuacji, kiedy w ogóle był potrzebny język polski. Dlatego społeczeństwo po prostu odmówiło przyjęcia cyrylicy[1].

W książce "Elementarz dla dzieci wiejskich" wydanej w 1865 r. jest przedstawiony następujący wariant polskiej cyrylicy[2]:

А а
a
Б б
b
В в
w
Г г
g
Д д
d
Е е
je/ie
Ё ё
jo/io
Ж ж
ż
З з
z
И и
i
I i
i
К к
k
Л л
ł/l
М м
m
Н н
n
О о
o
О̂ о̂
ó
П п
p
Р р
r
Р̌ р̌
rz
С с
s
Т т
t
У у
u
Ф ф
f
Х х
ch
Х̾ х̾
h
Ц ц
c
Ч ч
cz
Ш ш
sz
Щ щ
szcz
Ъ ъ
-
Ы ы
y
Ь ь
´
Э э
e
Ю ю
ju/iu
Ю̂ ю̂
jó/ió
Я я
ja/ia
Й й
j
А̨ а̨
ą
Я̨ я̨
ją/ią
Э̨ э̨
ę
Е̨ е̨
ję/ię

Ten alfabet jest bardzo nietypowy w porównaniu z innymi wariantami cyrylicy, m.in. dlatego, że litery О̂, Р̌, Ю̂, А̨, Я̨, Э̨ i Е̨ nie występują nigdzie poza nim, a znaczek nad Х̾ jest reliktem cerkiewnosłowiańskiego[3].

W ortografii używającej tego alfabetu widoczne są również wpływy rosyjskiego[2]:

  • obecność samogłosek jotowanych; (Е, Ё, Ю, Ю̂, Я, Я̨ i Е̨)
  • ъ na końcu słów, jeśli kończą się twardą spółgłoską;
  • po Ж, Р̌, Ч, Ш i Щ zamiast Э, Ы i Э̨ są pisane Е, И (lub І) i Е̨[4]
  • zamiast И przed samogłoskami jest pisana І.

W alfabecie nie występuje Ѣ.

Na Białorusi[edytuj | edytuj kod]

Wśród Polaków na Białorusi znajomość polskiego jest praktycznie zerowa[5], więc do zapisów polskich tekstów religijnych stosuje się cyrylicki alfabet, stworzony na wzór rosyjskiego i białoruskiego. W tym alfabecie nie ma specjalnych oznaczeń na samogłoski nosowe oraz Ch, Ó i Rz nie są odróżniane od H, U i Ż.[6]

Przykłady tekstów[edytuj | edytuj kod]

"Modlitwa Pańska – Ojcze nasz".

Łacinka:

Modlitwa Pańska

Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech,
święć się Imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj
i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.
I nie wódź nas na pokuszenie,
ale nas zbaw ode złego.

Amen.

Cyrylica z 1865 r.[2]:

Модлитва Паньска

Ойче нашъ, кто̂рысь естъ въ небесехъ,
сьве̨ць се̨ Име̨ Твое;
пр̌ійдзь кро̂лество Твое;
ба̨дзь воля Твоя, яко въ небе такъ и на земи.
Хлеба нашего повшеднего дай намъ дзисяй
и одпусць намъ наше вины, яко и мы одпущамы нашимъ виновайцомъ.
И не во̂дзь насъ на покушене,
але насъ збавь одэ злэго.

Амэнъ.

Cyrylica białoruska[6]:

Модлитва Паньска

Ойчэ наш, ктурысь ест в небесех,
сьвенць се Име Твое;
пшыйдзь Крулество Твое;
боньдзь воля Твоя, яко в небе так и на земи.
Хлеба нашэго повшэднего дай нам дзисяй
и одпусьць нам нашэ вины, яко и мы одпушчамы нашым виновайцом.
И не вудзь нас на покушэне,
але нас збав одэ злэго.

Амэн.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Wayback Machine [online], web.archive.org, 9 lipca 2016 [dostęp 2022-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-09].
  2. a b c Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ, Типографія Ивана Бочкарева, 1865 [dostęp 2022-08-29] (pol. • ros.).
  3. ПАЕРОК | это... Что такое ПАЕРОК? [online], Словари и энциклопедии на Академике [dostęp 2022-08-29] (ros.).
  4. Грамматыка е̨зыка польскего на кляссэ̨ I, wyd. drugie, Warszawa: Drukarnia rządowa przy komisji rządowej oświecenia publicznego, 1866.
  5. admin, JĘZYK POLSKI NA BIAŁORUSI | Polska Macierz Szkolna [online], pmsgrodno.org [dostęp 2022-08-29] (pol.).
  6. a b Tomasz Kamusella, The New Polish Cyrillic in Independent Belarus, „Colloquia Humanistica” (8), 2019, s. 79–112, DOI10.11649/ch.2019.006, ISSN 2392-2419 [dostęp 2022-08-29] (ang.).