Czehryń

Czehryń
Чигирин
	; Widok miasta
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	czerkaski
Data założenia	1588
Prawa miejskie	1592
Powierzchnia	14 km²
Wysokość	110 m n.p.m.
Populacja (2021); • liczba ludności	; 8 664
Nr kierunkowy	+ 380 4730
Kod pocztowy	20900
Tablice rejestracyjne	CA
	Położenie na mapie obwodu czerkaskiego Czehryń
	Położenie na mapie Ukrainy Czehryń
	49°04′N 32°40′E/49,066667 32,666667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku
	Strona internetowa

Czehryń (ukr. Чигирин, Czyhyryn) – miasto w centralnej części Ukrainy, w obwodzie czerkaskim, w rejonie czerkaskim nad Tiasmynem.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dawniejsze nazwy: Czehryn, Czeryn, Czyryn, Czyhiryn. Nazwa miasta wywodzi się od miejscowej nazwy paleniska, czyli czyryna lub cziryna. Tereny, na których położona jest miejscowość, zostały w 1569 r. przyłączone do Korony. Miasto i twierdza lokowane przez króla Zygmunta III Wazę dzięki staraniom starosty czerkaskiego Aleksandra księcia Wiśniowieckiego 1 maja 1588 roku. Dnia 15 października 1592 roku otrzymało od króla przywilej nadający mu prawa miejskie magdeburskie. Czehryń był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego^[2], położonym w pierwszej połowie XVII wieku w starostwie niegrodowym korsuńskim w województwie kijowskim^[3]. Czehryń graniczył kiedyś z wsiami Birki^[4], Strzynówki i Sosnówka.

Pomimo zakazu królewskiego dotyczącego przyjmowania zbiegów miasto w późniejszych latach było zamieszkane przez różnych uciekinierów z całej Rzeczypospolitej. Do pierwszego poważnego buntu przybyszów przeciw władzy królewskiej doszło już w roku 1593 (Powstanie Kosińskiego). W czerwcu 1601 roku na miasto najechało 300 Tatarów pod dowództwem Kozaka Skorohody, jednak najazd odparł z mieszczanami podstarości Wolski. Po buncie atamana kozackiego Doroszenki miasto i zamek wzmiankowano w 1611 roku jako spustoszone. W 1622 roku opisywano, że zamek ma trzy wieże, a samo miasteczko jest otoczone palisadą, w której są dwie bramy. W 1637 roku miasto zajęli zbuntowani Kozacy Pawluka. Ze względu na swoje strategiczne położenie były (po Kudaku) najbardziej na wschód wysuniętą twierdzą Rzeczypospolitej. Czehryń był jedną z głównych siedzib Chmielnickiego podczas wznieconego przez niego powstania, tutaj też przyjmował posłów i zmarł. W 1664 roku kozacki hetman Iwan Brzuchowiecki obległ w zamku Teterę. W 1667 roku po długim oblężeniu polska załoga twierdzy zmuszona była skapitulować przed kozackimi oddziałami Doroszenki. W 1678 roku miasto i twierdzę zdobyły wojska tureckie i całkowicie je zniszczyły. Po długich wojnach prowadzonych od 1654 roku z Rosją i Turcją, miasto powróciło do Polski w roku 1699.

W 1792 roku król Stanisław August Poniatowski potwierdził miastu dawne przywileje. Miasto należało do Rzeczypospolitej do roku 1793, kiedy po II rozbiorze znalazło się w zaborze rosyjskim, od roku 1796 w powiecie czehryńskim w guberni kijowskiej. W roku 1865 liczyło 9329 mieszkańców. Parafie łacińskie w Antonówce i Złotopolu, dekanat zwenigrodzki.

We wrześniu 2017 r. podczas kopania rowu mieszkaniec Czehrynia odkrył 200 czaszek pozbawionych reszty kośćca. Prawdopodobnie jest to masowa mogiła z 1678 r., kiedy twierdzę i miasto zdobyły i zniszczyły wojska tureckie w trakcie wojny rosyjsko-tureckiej^[5].