Czesław Laszczkowski

Czesław Laszczkowski

generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1938 Ławsk
Przebieg służby
Lata służby	1956–1998
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	• 11 pcz, ASG, 11 pcz, WOW • PKW Syria, 9 DZ • Inspektorat OT i WOW • BBN, MON, OCK, MON
Stanowiska	• d-ca plcz, kpcz • st. asystent, wykładowca • szef sztabu, dowódca pcz • st. oficer OSB OW • szef wydziału–z-ca szefa oddziału i szef oddziału OW • d-ca PKW Syria i 9 DZ • szef Inspekt. OT i WOW • szef sekretariatu KOK • dyrektor DSO w BBN • dyrektor w MON • z-ca szefa i szef OCK
Główne wojny i bitwy	UNDOF
Odznaczenia

Czesław Laszczkowski (ur. 11 listopada 1938 w Ławsku) – generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca 11 pułku czołgów w Giżycku, dowódca 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie, szef Zespołu Głównych Inspektorów MON w latach 1997–1998.

Życiorys

Czesław Laszczkowski urodził się 11 listopada 1938 w Ławsku w powiecie grajewskim. We wrześniu 1956 rozpoczął służbę wojskową jako podchorąży Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. Promowany na stopień podporucznika w 1959. W październiku tego roku rozpoczął służbę zawodową jako dowódca plutonu czołgów w 11 pułku czołgów w Giżycku 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. W latach 1964–1967 był dowódcą kompanii szkolnej kierowców czołgów. W 1967, jako kapitan, został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, po ukończeniu których wyznaczono go na starszego asystenta, a następnie wykładowcę Katedry Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej tej uczelni.

W 1972 został skierowany do Giżycka, gdzie przez pięć lat był szefem sztabu oraz dowódcą 11 pułku czołgów. Od 1977 pełnił służbę w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego jako starszy oficer Oddziału Szkolenia Bojowego, a później jako szef wydziału–zastępca szefa oddziału i szef oddziału. W 1979 przez pół roku dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii. W październiku 1987 objął obowiązki dowódcy 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie. W 1988 przeniesiony został na stanowisko zastępcy szefa Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej. W 1990 objął funkcję zastępcy szefa sekretariatu Komitetu Obrony Kraju, a od 1991 przez cztery lata był dyrektorem Departamentu Systemu Obronnego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego.

W 1991 został awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę, a w 1993 na stopień generała dywizji. W 1994 powierzono mu obowiązki dyrektora generalnego, a rok później dyrektora zespołu w pionie I zastępcy Ministra Obrony Narodowej. W latach 1995–1997 był I zastępcą szefa i szefem Obrony Cywilnej Kraju. W 1997 objął funkcję głównego inspektora, a następnie szefa Zespołu Głównych Inspektorów MON, którą zajmował do czasu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej 20 lutego 1998. Autor wielu publikacji z dziedziny obronności kraju, zwłaszcza dotyczących miejsca i roli układu pozamilitarnego.

Awanse

• podporucznik – 1959
• porucznik – 1962
• kapitan – 1966
• major – 1971
• podpułkownik – 1975
• pułkownik – 1980
• generał brygady – 1991
• generał dywizji – 1993

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

i inne

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.