Czesław Smoczyński
 kapitan żandarmerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
IV dywizjon żandarmerii polowej przyfrontowej |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Czesław Smoczyński ps. „Polżan”[1] (ur. 20 lipca 1896 w Poznaniu, zm. 12 czerwca 1971) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1913 współdziałał z Wincentym Wierzejewskim, Tadeuszem Wolskim, Stanisławem Jańczakiem, Józefem Gabrielem Jęczkowiakiem (późniejszym porucznikiem żandarmerii), Janem Kąkolewskim, Leonardem Skowrońskim, Janem Skrzypczakiem, Bogdanem Szefferem w organizacji tajnego skautingu na terenie Poznania[2].
W czasie powstania wielkopolskiego był zastępcą komendanta i kierownikiem głównej kancelarii Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego. 26 stycznia 1919 został organizatorem i dowódcą oddziału żandarmerii polowej przy Dowództwie Głównym Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim[3]. 13 marca 1919, jako sierżant byłej armii niemieckiej, został formalnie przyjęty przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim i mianowany podporucznikiem w żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 marca 1919[4].
W sierpniu 1920, w czasie wojny z bolszewikami, dowodził plutonem żandarmerii polowej w składzie Grupy „Dolna Wisła” generała Osikowskiego i wziął udział w obronie Płocka. Za obronę miasta został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5]. Następnie dowodził IV dywizjonem żandarmerii polowej przyfrontowej[6]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[7]. Zdemobilizowany z dniem 25 października 1921[8].
W latach 1923–1924 był oficerem rezerwowym 50 pułku piechoty w Kowlu. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1623. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty[9][10]. Później został przeniesiony w rezerwie z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do 3 dywizjonu żandarmerii[11]. Później mieszkał w Bydgoszczy przy ul. Gdańskiej 11 m. 10, a następnie w Warszawie przy al. Jerozolimskich 45[12].
Walczył w powstaniu warszawskim, pełniąc służbę w Szefostwie Żandarmerii Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej[1]. Po kapitulacji, w niemieckiej niewoli[1]. Zmarł 12 czerwca 1971[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2830[5][13]
- Medal Niepodległości – 17 marca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][12]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 6 grudnia 1957[15]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Czesław Smoczyński. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-02-10].
- ↑ Kandziora 1939 ↓, s. 37.
- ↑ Ratajczyk 2004 ↓, s. 86.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 10 z 20 marca 1919 roku, s. 51.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921 roku, s. 1609.
- ↑ Poźniakowska-Hanak 2006 ↓, s. 113.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921, s. 137.
- ↑ Pierwsza lista 1921 ↓, s. 64.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 267, 484.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 245, 425.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 721.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-10]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-10]..
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72.
- ↑ Lista odznaczonych WKP ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Karol Marcin Kandziora: Działalność P.O.W w Poznaniu. Przyczynek do historii Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego w latach 1918/1919. Warszawa: Instytut Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Danuta Poźniakowska-Hanak. Żandarmeria Polowa i Wojskowa w latach 1918-1939. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 28, 2006. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe.
- Grzegorz Ratajczyk: Żandarmeria Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Toruń: Dom Wydawniczy DUET, 2004. ISBN 83-89706-20-2.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2022-02-10].
- Harcerze
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego
- Harcerstwo w Poznaniu
- Polscy jeńcy niemieckich obozów jenieckich
- Kapitanowie żandarmerii II Rzeczypospolitej
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Poznaniu
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
- Polacy – żołnierze armii Cesarstwa Niemieckiego
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Powstańcy warszawscy
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1971