DEKO-6 Whisper
_1.jpg) DEKO-6 Whisper | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
WZL nr 3 Dęblin |
| Typ |
samolot rekreacyjny, patrolowy w kategorii LSA |
| Konstrukcja |
Metalowa z pokryciem wykonanym z termokurczliwej tkaniny poliestrowej Dekonit i z miejscami w układzie obok siebie |
| Załoga |
1 pilot + 1 pasażer |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Hirth F30 |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9 m |
| Długość |
6,6 m |
| Wysokość |
2,6 m |
| Powierzchnia nośna |
12,9 m² |
| Masa | |
| Własna |
300 kg |
| Użyteczna |
220 kg |
| Startowa |
520 kg |
| Zapas paliwa |
100 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
160 km/h (86 kts IAS) |
| Prędkość przelotowa |
140 km/h (76 kts IAS) |
| Prędkość minimalna |
65 km/h (35 kts IAS) |
| Prędkość patrolowa |
120-140 km/h (65-76 kts IAS) |
| Prędkość dopuszczalna |
200 km/h (110 kts IAS) |
| Prędkość wznoszenia |
4 m/s (780 ft/min) |
| Pułap |
3000 m (9800 ft) |
| Zasięg |
700 km (378 nm) |
| Rozbieg |
80 m (260 ft) |
| Dobieg |
100 m (330 ft) |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
+4/-2 |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 2 | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| spadochronowy system ratunkowy | |
DEKO-6 Whisper – samolot rekreacyjno - patrolowy
Konstrukcja samolotu[edytuj | edytuj kod]
Samolot jest dwuosobowym górnopłatem, z miejscami załogi w układzie obok siebie, oraz ze stałym podwoziem głównym i sterowanym kółkiem ogonowym.
Kadłub: Strukturę nośną kadłuba stanowi kratownica w części kabinowej oraz belka ogonowa wykonana z dwóch rur duralowych (jedna nad drugą) połączonych nitowanymi do nich ściankami bocznymi. Kabina typu „śmigłowcowego”, w osłonie wykonanej z kompozytu szklanego i z przeszkleniem zapewniającym znakomitą widoczność. Obustronne, duże drzwi boczne zapewniają wygodę wsiadania i wysiadania z kabiny.
Skrzydła: Konstrukcja dwudźwigarową z dźwigarami wykonanymi z cienkościennych rur duralowych i z mocowanymi do nich tłoczonymi z blachy duralowej żeberkami. Klapy (dwa segmenty wewnętrzne) i lotki (jeden segment zewnętrzny) w układzie „Junkersa”.
Usterzenia: wykonane jako konstrukcja nitowana z duralowych rur cienkościennych i giętych z blachy profili.
Podwozie: Goleń sprężysta wykonana z kompozytu szklanego.
Pokrycie: samolotu wykonano z polskiej termokurczliwej tkaniny poliestrowej Dekonit o gramaturze 140 g/m², specjalnie w tym celu opracowanej. Dla upłynnienia bryły samolotu, przejścia skrzydło-kadłub, usterzenia – kadłub, końcówki skrzydeł i osłony silnika wykonano z kompozytu szklanego.
Silnik: czterocylindrowy Hirth F-30 napędzający trójłopatowe, przestawialne na ziemi śmigło pchające. W konstrukcji tej zastosowano - choć w mniejszej skali, jak w samolocie DEKO-9 Magic - węzły kompozytowe np. w węzłach mocujących goleń sprężystą podwozia do kadłuba[1] [2][3]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prototyp samolotu opracowano na zamówienie firmy niemieckiej Kaiser-Flugzeugbau GmbH. Prototyp samolotu wykonano w Wojskowych Zakładach Lotniczych nr 3 Dęblin (obecnie:Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 1 S.A. oddział w Dęblinie) w Zespole Samolotów DEKO kierowanym przez ppłk. mgr inż. Wiesława Pochylskiego. Samolot był budowany równolegle z budową i badaniami samolotu DEKO-9 Magic w identycznej technologii i z wykorzystaniem wspólnych elementów i podzespołów. Prace projektowe i budowa prototypów zajęły okres od 1998 do 2001 roku.
Zespół konstrukcyjny[edytuj | edytuj kod]
Dr inż. Marek Dębski i mgr inż. Krzysztof Kotliński – Gł. Konstruktorzy, oraz mgr inż. Marian Jakoniuk, mgr inż. Witold Wiraszka, inż. Brunon Biernacki i dr inż. Daniel Dębski.
Obliczenia i badania wytrzymałościowe[edytuj | edytuj kod]
Mgr inż Włodzimierz Urbaniak - obciążenia, dr inż. Andrzej Szot - obliczenia MES, mgr inż. Jerzy Mularczyk - badania wytrzymałości statycznej.
Badania w locie[edytuj | edytuj kod]
Oblot i badania w locie prowadzono w Niemczech
Prezentacja samolotu[edytuj | edytuj kod]
Samolot był prezentowany na wystawach lotniczych: ILA Berlin 1998 i 2000 oraz Fredrichshafen AERO 1999 i 2001[4].
Przeznaczenie[edytuj | edytuj kod]
Głównym przeznaczeniem samolotu były loty rekreacyjno - patrolowe oraz ewentualnie szkolno-treningowe.
Inne wersje samolotu[edytuj | edytuj kod]
Opracowano także wersję samolotu napędzanego silnikiem o większej mocy - 89 kW oraz z system ratunkowym.
Prace naukowo-badawcze[edytuj | edytuj kod]
W czasie budowy prototypów samolotów DEKO-9 Magic i DEKO-6 Whisper wykonano projekt badawczy[5]. W ramach tego projektu przeprowadzono badania wytrzymałości statycznej i zmęczeniowej izolowanych węzłów kompozytowych, jako przykładu zastosowania koncepcji węzłów kompozytowych do lotniczych nośnych struktur[6]. Więcej informacji na temat tej i innych konstrukcji DEKO przedstawiono w jednym z wykładów cyklu prezentującego polską technikę lotniczą[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof Kotliński, Marek A. Dębski.: Patent nr 173 997 na wynalazek pt. Połączenia Konstrukcyjne
- ↑ Kotliński Krzysztof.: System for joining tubular members. United States Patent 8 266 788, 18 września 2012.
- ↑ Daniel K. Dębski, Marek A. Dębski, Krzysztof M. Gołoś.: Composite Joints of Aerostructures, Transactions of the Institute of Aviation, 2002, Issuse 170-172. s. 3-27
- ↑ Jane's All the Worlds Aircraft, 2003-2004 p.170.
- ↑ Marek A. Dębski, Daniel K. Dębski i Zespół.: Węzły kompozytowe ustrojów nośnych - projekt badawczy nr 7 T07C 026 11. Instytut Lotnictwa, Politechnika Warszawska, Warszawa 1999
- ↑ Marek Dębski, Daniel Dębski: Wybrane zagadnienia wytrzymałości zmęczeniowej konstrukcji lotniczych, Copyright by Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa 2014 ISBN 978-83-63539-06-1
- ↑ Marek Dębski, Daniel Dębski: Konstrukcje DEKO, Glassówka 16.04.2016, Klub Absolwenta Politechniki Warszawskiej
_-_Krzysztof_Kotlinski_(USA).jpg){kind=link}