Danuta Hałaburda

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
Danuta Hałaburda
Data urodzenia

28 maja 1946

Data śmierci

21 kwietnia 2024

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst.
Płomień Milowice
Czarni Słupsk
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst.
1969–1975  Polska 108

Danuta Hałaburda, z d. Kowalczyk (ur. 28 maja 1946, zm. 21 kwietnia 2024[1]) – polska siatkarka, mistrzyni i reprezentantka Polski, trenerka siatkówki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uzyskała tytuł magistra wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[2][3].

W młodości trenowała lekkoatletykę, tenis stołowy i koszykówkę w klubie Warszawianka, a następnie już siatkówkę w AZS AWF[3].

W początkach kariery sportowej była zawodniczką i kapitanką Płomienia Milowice, z którym zdobyła dwukrotnie mistrzostwo Polski (1973, 1974)[2].

W reprezentacji Polski debiutowała 27 czerwca 1969 w towarzyskim spotkaniu z Gruzją[4]. Wystąpiła dwukrotnie na mistrzostwach świata (1970, 1974), w obu startach zajmując dziewiąte miejsce[5]. Ostatni raz w biało-czerwonych barwach wystąpiła 29 czerwca 1975 w towarzyskim spotkaniu z Kubą[6]. Hałaburda rozegrała łącznie 108 meczy w reprezentacji kraju[7].

W 1975 roku przeniosła się z Płomienia do Czarnych Słupsk[2]. Rok później z Czarnymi wywalczyła awans do I ligi i została kapitanem zespołu[8]. Wraz z zespołem odnosiła również sukcesy w mistrzostwach Polski: zdobyli wspólnie brązowy medal w 1977, pierwsze miejsce w 1978 roku, wicemistrzostwo w 1979 i ponownie brązowy medal w 1980[9][10]. Odeszła z zespołu w 1980 roku[10]. Później trenowała jeszcze z zespołem Ogniwo Szczecin[11].

W 1982 roku wyjechała do Włoch, gdzie miała grać dla II-ligowego klubu „Pro Patria” z Ancony i trenowała zespół młodzieżowy[11].

Od 1987 roku trenowała reprezentację Polski juniorek[12][13]. Pierwszy znaczący sukces miał miejsce 15 sierpnia 1988 r., kiedy to drużyna z Polski pokonała 3:1 z drużynę z USA[14]. W 1990 roku reprezentacja Polski juniorek pod jej kierownictwem zajęła 8. miejsce na mistrzostwach Europy[15]. Jej wychowanką była m.in. Izabella Woszczyńska (Rutkowska)[16].

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w szkole podstawowej[17] i prowadziła gimnastykę[18]. W 1994 roku została radną miasta Słupska z listy SLD i pozostała nią do 2002 roku[1][19]. Danuta Hałabura pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Kultury, Oświaty, Sportu i Turystki Rady Miejskiej w Słupsku oraz stała na czele Komisji Polityki Gospodarczej, Budżetu i Ograniczenia Skutków Bezrobocia[17][20][21].

Wyszła za mąż za trenera judo, z którym w 1978 roku miała córkę Agatę[3]. Zmarła 21 kwietnia 2024 roku w wieku 77 lat. Została pochowana 26 kwietnia na Nowym Cmentarzu w Słupsku[22][23].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • 1976 r. – Zasłużony Mistrz Sportu od Zarządu PZPS[24].
  • 1981 r. – laureatka plebiscytu „Głosu Pomorza”[25].
  • Złoty Krzyż Zasługi od prezydenta RP[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Zmarła Danuta Hałaburda [online], slupsk.pl, 22 kwietnia 2024 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
  2. ↑ a b c Wodecki 2021 ↓, s. 100-101
  3. ↑ a b c Marek Orski, „Ruda” znaczy kapitan, [w:] Wiesław Wiśniewski, Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 6 marca 1980 (10), s. 12 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
  4. ↑ Mecner 2001 ↓, s. 130
  5. ↑ Mecner 2001 ↓, s. 107, 132, 138-139
  6. ↑ Mecner 2001 ↓, s. 140
  7. ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 612
  8. ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 108, 111
  9. ↑ Połaniecka 2011 ↓, s. 185-186
  10. ↑ a b Wodecki 2021 ↓, s. 137, 154, 601-602
  11. ↑ a b Ewa Wypiorczyk, Kontraktowi, ale gorsi, [w:] Wiesław Wiśniewski, Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 14 października 1982 (35) [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  12. ↑ Połaniecka 2011 ↓, s. 185-186
  13. ↑ Polska - NRD 1:3, [w:] Głos Pomorza, 1987, czerwiec, nr 149, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 29 czerwca 1987, s. 7 kol. 4 [dostęp 2024-05-11].
  14. ↑ Spotkanie juniorek w opinii trenerów, [w:] Głos Pomorza, 1988, sierpień, nr 190, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW, 17 sierpnia 1988, s. 7 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  15. ↑ Junior European Championships 1990 [online], women.volleybox.net [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  16. ↑ Włodzimierz Szymański, Wrócę na Wybrzeże, [w:] Jan Jakubowski, Dziennik Bałtycki, 1993, nr 272, Prasa Gdańska, 24 listopada 1993, s. 18 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  17. ↑ a b c Połaniecka 2011 ↓, s. 91
  18. ↑ Jarosław Duchnowicz, Od rana do wieczora, [w:] Mirosław Kromer, Głos Słupski, 1992, kwiecień, nr 94, Dziennikarska Oficyna Wydawnicza „Rondo”, 22 kwietnia 1992, s. 3 [dostęp 2024-05-11].
  19. ↑ Karty rozdane, [w:] Głos Pomorza, 1994, czerwiec, nr 141, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 1994, s. 8 [dostęp 2024-05-11].
  20. ↑ Wojewoda zdecydował?, [w:] Głos Pomorza, 1994, grudzień, nr 298, Koszalińskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch", 1994, s. 1 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  21. ↑ Komisje RM, [w:] Mirosław Kromer, Głos Słupski, 1994, wrzesień, nr 227, „Miejska Biblioteka Publiczna w Słupsku”, 30 września 1994, s. 5 [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  22. ↑ Patryk Węzik, Nie żyje Danuta Hałaburda - legenda Czarnych Słupsk. Kiedy pogrzeb? [online], hej.slupsk.pl, 24 kwietnia 2024 [dostęp 2024-05-10] (pol.).
  23. ↑ Danuta Hałaburda [online], Cmentarze komunalne w Słupsku [dostęp 2024-04-24].
  24. ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 108
  25. ↑ Wodecki 2021 ↓, s. 203

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Danuta_Hałaburda&oldid=73777059”