Diana Barnato Walker
 Diana Barnato w kabinie Airspeeda Oxforda | |
 First Officer (kapitan)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1941–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Diana Barnato Walker (ur. 15 stycznia 1918, zm. 28 kwietnia 2008) – brytyjska lotniczka, pilot Air Transport Auxiliary w czasie drugiej wojny światowej, pierwsza Brytyjka, która przekroczyła prędkość dźwięku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w Londynie podczas nalotu prowadzonego przez niemiecki sterowiec[1]. Była córką brytyjskiego kierowcy wyścigowego Woolfa Barnato i jego amerykańskiej żony[2]. Jako dziewczyna z majętnego domu uczestniczyła w przyjęciach dla wyższych sfer, w tym na dworze króla Edwarda VIII, ale denerwowało ją ciągłe towarzystwo przyzwoitek. Rozpoczęła naukę latania w Brooklands, żeby się od nich uwolnić; w samolocie szkolnym de Havilland Tiger Moth były miejsca tylko dla dwóch osób: instruktora i ucznia[3].
W początkowym okresie wojny była pielęgniarką[4]. Namówiona przez znajomych, wiosną 1941 roku przystąpiła, mimo niewystarczającego nalotu, do egzaminu dla kandydatów do służby jako pilot w Air Transport Auxiliary. Zdała, ale niedługo potem została poważnie ranna w wypadku podczas jazdy konnej i rozpoczęła służbę dopiero dziewięć miesięcy później[5]. Podczas służby w ATA słynęła z rozrywkowego trybu życia[6]. W ciągu trzech lat wojny wykonała loty rozprowadzające kilkuset samolotami, w tym 260 Supermarine’ami Spitfire’ami[7]. W samym tylko wrześniu 1944 roku dostarczyła trzydzieści trzy samoloty czternastu różnych typów[4], a na liście samolotów, za których sterami zasiadła, figuruje też między innymi Supermarine Walrus i North American B-25 Mitchell[1].
W 1942 roku zaręczyła się z pilotem Humphreyem Gilbertem, który jednak zginął miesiąc później[7][8]. W maju 1944 roku poślubiła Wing Commandera Dereka Walkera. We wrześniu udała się z nim parą rozpoznawczych Spitfire’ów na miesiąc miodowy do Brukseli; oficjalnie chodziło o dostarczenie obu maszyn, a gdy wyszło na jaw, że Derek Walker załatwił żonie możliwość odbycia tego lotu wraz z nim, ukarano go odebraniem żołdu na trzy miesiące[9]. Diana owdowiała w listopadzie roku 1945, gdy jej mąż zginął w katastrofie P-51 Mustanga[7]. Później nawiązała wieloletni romans z żonatym pilotem i kierowcą wyścigowym Whitneyem Straightem i w 1947 roku urodziła ich syna, któremu nadano imię Barney (tak samo miał na imię dziadek Diany)[4][7]. Nigdy więcej nie wyszła za mąż[10].
W 1963 roku została – w samolocie English Electric Lightning T.4 (dwumiejscowa odmiana tego myśliwca przechwytującego) numer XM996 – pierwszą Brytyjką, która osiągnęła prędkość ponaddźwiękową, i najszybszą kobietą świata[11]. Jej żeński rekord prędkości pobiła rok później Jacqueline Cochran w F-104G Starfighterze[1][4].
Również w 1963 roku zdiagnozowano u niej nowotwór[11], dożyła jednak wieku dziewięćdziesięciu lat[4]. W 1965 roku została członkiem Orderu Imperium Brytyjskiego[2]. Ostatni lot w Spitfirze, który uważała za swój ulubiony typ samolotu, odbyła jako osiemdziesięcioośmiolatka[1]. Opublikowała autobiografię pod tytułem Spreading My Wings.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Glancey 2008 ↓.
- ↑ a b Jarrett 2008 ↓.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 144.
- ↑ a b c d e Burns 2008 ↓.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 146–147.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 240.
- ↑ a b c d Rennell 2008 ↓.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 36.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 330–334.
- ↑ Whittell 2014 ↓, s. 357.
- ↑ a b Whittell 2014 ↓, s. 356.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John F. Burns: Diana Barnato Walker, Acclaimed Pilot, Dies at 90. nytimes.com, 2008-05-12. [dostęp 2016-07-24]. (ang.).
- Jonathan Glancey: Diana Barnato Walker. theguardian.com, 2008-05-08. [dostęp 2016-07-25]. (ang.).
- Philip Jarrett: Diana Barnato Walker: Aviator who was the first British woman to break the sound barrier. independent.co.uk, 2008-05-09. [dostęp 2016-07-25]. (ang.).
- Tony Rennell: She flew Spitfires and was the first woman to break the sound barrier - the very racy life of the original fast lady. dailymail.co.uk, 2008-05-06. [dostęp 2016-07-24]. (ang.).
- Giles Whittell: Kobiety w kokpicie. Łukasz Golowanow (tłum.). Gdańsk: Wiatr od Morza, 2014. ISBN 978-83-936653-4-1.