Diaschiza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Diaschiza (łac., ang. diaschisis) – nagła utrata funkcji części mózgu, połączonej z pierwotnie uszkodzoną strukturą mózgu. Termin został wprowadzony do neurologii przez Monakowa w 1914 roku[1]. W zależności od rodzaju uszkodzonych szlaków nerwowych wyróżniał on trzy typy diaschizy[2]:

  • korowo-rdzeniowy, spowodowany upośledzeniem funkcji motoneuronów rdzenia wtórnym do pierwotnego uszkodzenia kory ruchowej
  • asocjacyjny (diaschiza kojarzeniowa), spowodowany uszkodzeniem obszarów korowych w obrębie tej samej półkuli; przykładowo diaschiza czołowa, ciemieniowa, potyliczna, skroniowa
  • spoidłowy (diaschiza przezspoidłowa), spowodowany uszkodzeniem obszarów korowych w przeciwległej półkuli.

Szczególnym typem diaschizy jest skrzyżowana diaschiza móżdżkowa (crossed cerebellar diaschisis, CCD). CCD jest obserwowana w uszkodzeniach półkuli mózgu w przeciwległej półkuli móżdżku. Zjawisko to tłumaczy się uszkodzeniem połączeń korowo-mostowo-móżdżkowych i regionalnym skurczem zaopatrywanych przez nie naczyń móżdżku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. S. Finger, PJ Koehler, C Jagella. The Monakow concept of diaschisis: origins and perspectives. „Arch Neurol”. 61 (2), s. 283–288, 2004. DOI: 10.1001/archneur.61.2.283. PMID: 14967781. 
  2. a b B. Paradowski, B. Pawlik, Zjawisko diaschizy w różnych chorobach układu nerwowego, „Wiadomości Lekarskie”, 58 (11/12), 2003, s. 675–677, PMID16594481.