Diecezja tyniecka
50°01′10″N 19°48′07″E/50,019444 19,801944 Klasztor w Tyńcu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania | |
| Data zamknięcia | |
| Wyznanie |
katolickie |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Katedra | |
Położenie na mapie Krakowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
| 50°01′10″N 19°48′07″E/50,019444 19,801944
| |
Diecezja tyniecka – historyczna diecezja Kościoła rzymskokatolickiego. Istniała w latach 1821–1826.
Plany powołania nowej diecezji pojawiły się po Kongresie Wiedeńskim w 1816, gdy wyodrębniono terytorium Wolnego Miasta Krakowa i ukształtowały się nowe granice pomiędzy Austrią i Rosją.
Diecezja została powołana w 1821 przez papieża Piusa VII. Powstała z części diecezji krakowskiej, która znajdowała się na prawym brzegu Wisły. Kościołem katedralnym ustanowiono pobenedyktyński kościół św. Piotra i św. Pawła w Tyńcu, a biskupem mianowano benedyktyna, Grzegorza Zieglera.
Diecezja tyniecka obejmowała teren 4 cyrkułów: bocheńskiego, myślenickiego, nowosądeckiego i tarnowskiego, o łącznej powierzchni 14.117 km². W jego skład wchodziło 18 dekanatów i 278 parafii.
Kilka lat po utworzeniu diecezji biskup Ziegler opuścił Tyniec i rozpoczął starania o przeniesienie stolicy biskupstwa do Bochni lub Tarnowa. W 1826 siedziba biskupstwa została przeniesiona do Tarnowa. W miejsce diecezji tynieckiej utworzono diecezję tarnowską.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Diecezja tyniecka [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2016-08-22] (ang.).