Dientamoeba fragilis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dientamoeba fragilis
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

pierwotniaki

Podkrólestwo

Eozoa

Infrakrólestwo

Excavata

Typ

Metamonada

Podtyp

Trichozoa

Nadgromada

Parabasalia

Gromada

Trichomonadea

Rząd

Trichomonadida

Rodzina

Monocercomonadidae

Rodzaj

Dientamoeba

Gatunek

Dientamoeba fragilis

Nazwa systematyczna
Dientamoeba fragilis Jepss et Dobell 1918

Dientamoeba fragilisgatunek wiciowca z rzędu Trichomonadida, pasożyt przewodu pokarmowego niektórych zwierząt (w tym człowieka), wywołuje w nim dientamebozę[1].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Trofozoit o średnicy 3–22 μm (najczęściej 5–12 μm), otoczony błoną komórkową, cytoplazma bez wyraźnego podziału na endoplazmę i ektoplazmę. Organizm dość szybko wytwarza szerokie, płatowate lub trójkątne nibynóżki. Jego włókna parabazalne tworzą, wraz z aparatem Golgiego, aparat parabazalny typu Janickiego. Owalne, otoczone cienką błoną jądrową jądro komórkowe jest pojedyncze lub podwójne, wewnątrz znajduje się kariosom złożony z 4–8 ziarnistości. Nad jądrami zlokalizowane jest natomiast wrzeciono podziałowe (kariokinetyczne)[1].

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Jego wodniczki pokarmowe są przystosowane do trawienia m.in. bakterii, a w niewielkim stopniu nawet erytrocytów[1].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek kosmopolityczny. Występuje we wszystkich krajach świata[1].

Chorobotwórczość[edytuj | edytuj kod]

Cykl życiowy Dientamoeba fragilis

Gatunek ten nie tworzy cyst. Jego postacią inwazyjną jest trofozoit. Wrota zakażenia stanowi jama ustna. Pasożyt rozprzestrzenia się drogą pokarmową, chociaż możliwe jest również zarażenie od innej osoby zakażonej. Jego chorobowość (prewalencja) jednak nie jest znana. Po zakażeniu zajmuje on błonę śluzową jelita grubego (nie wnika w głąb ściany), od wyrostka robaczkowego aż do odbytnicy. Wywoływana przez niego dientameboza może mieć różne nasilenie[1]. Zasadniczo wyróżnia się dwie jej formy:

W leczeniu dientamebozy stosuje się chlorotetracyklinę[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Antoni Deryło (red.), Parazytologia i akaroentomologia medyczna, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 94–96, ISBN 978-83-01-13804-2.
  2. Jan Kazimierz Podlewski: Leki współczesnej terapii. Warszawa: Split Trading, 2007, s. 80. ISBN 83-85632-95-6.