Dolina Niari

Dolina Niari – region rolniczo-hodowlany w Departamencie Niari w południowo-zachodnim Kongo w Afryce. Ziemia w dolinie jest bardzo żyzna, co powoduje, że region posiada ogromne znaczenie dla gospodarki kraju.

Geografia

Wyżyna Mayombé, sięgająca 800 m wysokości i opadająca stromym zboczem ku nadbrzeżnym równinom nadatlantyckim, jest porośnięta gęstym lasem i stanowi naturalną zaporę dla obfitych opadów deszczów. Za nią, w głębi lądu, znajduje się Dolina Niari. Tu również dominują obszary leśne i sawannowe, ale opady są niższe. Dolina jest rolniczym zagłębiem kraju, a głównymi produktami są kawa, kakao, cukier, kukurydza, tytoń i olej palmowy. Ma tu również miejsce hodowla bydła, drobiu i trzody chlewnej. Rzeka Niari nie może być wykorzystywana w celach transportowych, bo odcinki żeglowne są pooddzielane licznymi porohami, a tam, gdzie przedziera się przez Wyżynę Mayombé, wodospadami. Lasy i sawanny zamieszkują dzikie zwierzęta, wśród nich słonie, lamparty i bawoły, szczególnie liczne w Rezerwacie Przyrody Góry Fouari.

Rolnictwo

Dolina Niari zajmuje około 400 000 hektarów. Trzy czwarte tego obszaru pokrywa gruba warstwa żyznego humusu. Po II wojnie światowej, przybyła tu pewna liczba francuskich rodzin z Aubeville, z zamiarem realizacji projektu agrarnego. Zastali tam kilku wcześniej osiadłych francuskich rolników, ale dolina była generalnie bezludna (prawie bez tubylców). Zaletą tej lokalizacji była jedyna w kraju linia kolejowa. Nowi osadnicy otrzymali od władz kolonii nadanie w postaci 5000 ha, ale w pierwszych latach natrafiali na trudności, jak szkodniki i choroby roślin, susze, a nawet gradobicia. Zaczęli na małą skalę uprawy i hodowlę drobiu i bydła, a ponadto eksperymentowali z uprawami nowych roślin, przede wszystkim ryżu, orzeszków ziemnych i tytoniu.

Niedługo później, staraniem władz francuskich, powstały rządowe stacje badawcze, które zainicjowały zakładanie plantacji palm olejowych i trzciny cukrowej, budowę tłoczni oliwy i rafinerii cukru, mechanizację zbioru orzeszków ziemnych i ryżu. Stacje eksperymentowały z Urena lobata, a także uprawiały cytrusy, banany i ananasy. Innymi ich przedsięwzięciami było poszukiwanie minerałów, założenie szkółki drzew dla nasadzeń cenionej dla drewna limby afrykańskiej oraz stada około 2000 sztuk bydła rasy N'Dama.

Po dekolonizacji w roku 1970 majątki ziemskie i plantacje trzciny cukrowej zostały znacjonalizowane i przekazane rządowej firmie Société Industrielle et Agricole du Niari. Do roku 1978 nastąpił 80-procentowy spadek produkcji cukru i firma – winna znaczne sumy pieniędzy skarbowi państwa – zbankrutowała, rozpadając się na trzy części, z których jedną była Sucrerie du Congo. W 1988 roku jej plantacje trzciny obejmowały 22 000 ha, ale po kilku latach, gdy nadmiernie zwiększono zatrudnienie, zmniejszyła się opłacalność produkcji, więc w roku 1991 firma została sprywatyzowana i obecnie nosi nazwę SARIS-Congo.

Bibliografia

• John Frank Clark, Samuel Decalo: Historical Dictionary of Republic of the Congo. Scarecrow Press, 2012. ISBN 978-0-8108-4919-8.
• Virginia Thompson, Richard Adloff: The Emerging States of French Equatorial Africa. Stanford University Press, 1960. ISBN 978-0-8047-0051-1.