Dominik Horodyński

Dominik Horodyński
Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1919 ; Zbydniów
Data i miejsce śmierci	27 sierpnia 2008 ; Warszawa
	poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956)
Okres	od 20 listopada 1952; do 20 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia

Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński herbu Korczak, ps. „Wileński” (ur. 24 lipca 1919 w Zbydniowie, zm. 27 sierpnia 2008 w Warszawie) – oficer Armii Krajowej, dziennikarz, publicysta, działacz społeczny i polityczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był wnukiem Zbigniewa Leona Horodyńskiego (1851–1930), synem Zbigniewa (1887–1943, jeździec) i Zofii z domu Giecewicz (1892–1943), bratem Zbigniewa (1921–1944). Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1937 zdał egzamin dojrzałości.

Uniknął śmierci podczas masakry uczestników wesela 24 czerwca 1943 w rodzinnym majątku w Zbydniowie, jako że wówczas nie przebywał w tym miejscu (w tym czasie zginęli jego rodzice, a później brat Zbigniew dokonał egzekucji zleceniodawcy egzekucji, Martina Fuldnera). Należał do Konfederacji Narodu. Był podporucznikiem Armii Krajowej, żołnierzem Kedywu, uczestnikiem powstania warszawskiego. Był adiutantem dowódcy Zgrupowania „Radosław”, ppłk. Jana Mazurkiewicza.

W okresie PRL pracował jako dziennikarz, publicysta, działacz polityczny. Jako bezpartyjny pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji (1952–1956) z okręgu nr 57 Częstochowa. Jako reprezentant posłów "bezpartyjnych" wszedł 6 marca 1953 w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina^[1]. Działał w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Społecznym. Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia „Pax”. Jako członek Komitetu Intelektualistów i Działaczy Katolickich, podpisał list 6 listopada 1950 przesłany do francuskich intelektualistów i wyrażający solidarność i propozycję współpracy^[2]. W 1952 był jednym z delegatów na Kongres Narodów w Obronie Pokoju. Publikował w piśmie „Dziś i Jutro”. Od 1967 do 1973 był wieloletnim korespondentem radia i telewizji w Rzymie. Od 1973 do 1981 był redaktorem naczelnym tygodnika „Kultura”.

Zmarł 27 sierpnia 2008. Został pochowany w kaplicy rodzinnej na cmentarzu w Zaleszanach.

Jego żoną była Teresa z domu Ledóchowska (ur. 1920), z którą miał córki Olgę i Annę (ur. 1955).

Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 20 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)^[3]
Złoty Krzyż Zasługi (postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1952, na wniosek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju za zasługi w pracy społecznej)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
↑ Janusz Stefaniak, Komisja Intelektualistów i Działaczy Katolickich, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XIX, Suplement, Radom 2005, s. 180.
↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481.
↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1144.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dominik Horodyński. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-27].
Dominik Horodyński. stalowka.net. [dostęp 2018-02-27].
Dominik Horodyński. 1944.pl. [dostęp 2018-02-27].
Dominik Horodyński. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-02-27].
Zmarł Dominik Horodyński, b. naczelny "Kultury". wp.pl. [dostęp 2018-02-27].

[1] Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2

[2] Janusz Stefaniak, Komisja Intelektualistów i Działaczy Katolickich, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XIX, Suplement, Radom 2005, s. 180.

[3] M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481.

[4] M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1144.

[1]

[2]

[3]

[4]