Edmund Giebartowski

Edmund Giebartowski

Paweł, Działacz, Żółty

Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1880 Ozorków
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 1969 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	prawnik
Odznaczenia

Grób Edmunda Giebartowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Edmund Giebartowski, ps. Paweł, Działacz, Żółty (ur. 10 lutego 1880 w Ozorkowie, zm. 13 sierpnia 1969 w Warszawie) – prawnik, polityk, wiceminister pracy i opieki społecznej (1945–1948).

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Olimpii Giebartowskich. Od 1895 praktykant zduński i kursant księgowości, od 1901 urzędnik w warszawskim przedsiębiorstwie handlowym, potem w redakcji „Słowa”. W 1903 wstąpił do SDKPiL. Eksternistycznie zdał maturę i studiował na UW, później na UJ (od 1904). Od 1905 w Komitecie Łódzkim SDKPiL, jeden z czołowych działaczy tej partii podczas rewolucji 1905–1907, 2 razy aresztowany w 1905, a w 1906 na kilka miesięcy uwięziony. 18–24 czerwca 1906 w Zakopanem brał udział w V Zjeździe SDKPiL z ramienia łódzkiej organizacji partyjnej, a 13 maja – 1 czerwca 1907 był delegatem na V Zjazd SDPRR w Londynie, na którym został wybrany do komisji mandatowej. W lutym 1908 aresztowany, w sierpniu skazany na 4 lata katorgi, zbiegł w drodze na katorgę i podjął pracę w Krakowie jako urzędnik. W 1912 skończył prawnicze studia doktoranckie na UJ. Działacz krakowskiej sekcji SDKPiL. W 1914 po rozpoczęciu I wojny światowej zmuszony do opuszczenia Krakowa (był obywatelem rosyjskim), wyjechał do Wiednia, skąd wkrótce wrócił. Od grudnia 1918 organizował struktury KPRP w Małopolsce i na Śląsku Cieszyńskim, później odsunął się od czynnej działalności w ruchu komunistycznym. Od grudnia 1919 ponownie mieszkał w Warszawie, gdzie został referentem, a potem naczelnikiem wydziału Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej (MPiOS) (do 1935). 1922–1927 komisarz Kasy Chorych w Łowiczu, a od grudnia 1927 w Warszawie z ramienia MPiOS. Od 1935 pracował w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych (PZUW), od czerwca 1941 kierownik działu rolnego w Wydziale Administracyjno-Mobilizacyjnym PPS-WRN. 1942–1943 więziony przez 5 miesięcy na Pawiaku i na Majdanku. W 1943 przekazywał za pośrednictwem Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego (SPB) poważne kwoty z PZUW na rzecz RPPS. 1 stycznia 1944 zaocznie wybrany członkiem KRN, od września 1944 w Piotrkowie, od stycznia 1945 kierownik Biura Ziem Zachodnich w Lublinie, od września 1946 dyrektor naczelny PZUW, 11 kwietnia 1945 – 22 listopada 1948 wiceminister pracy i opieki społecznej. Od 1946 w PPR, od 1948 w PZPR. Od 1948 dyrektor naczelny PZUW. Od marca 1952 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa „Pracownie Konserwacji Zabytków”, potem pracownik Instytutu Ekologii PAN, w 1958 przeszedł na emeryturę.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 2-TUJE-9).

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)
• Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1930)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)

Bibliografia

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.