Elżbieta Chełmecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elżbieta Beata Chełmecka
Państwo działania

 Polska

doktor habilitowany nauk medycznych
Alma Mater

Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, Uniwersytet Śląski w Katowicach

Doktorat

14 listopada 2006 – farmacja
Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Śląskiego[1]

Habilitacja

16 maja 2019 – farmacja
Wydział Nauk Farmaceutycznych w Sosnowcu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego[1]

Uczelnia

Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach

Okres zatrudn.

od 2007

Elżbieta Beata Chełmecka – polska farmaceutka, doktor habilitowany nauk medycznych, adiunkt w Śląskim Uniwersytecie Medycznym w Katowicach[2], specjalistka od fizyki molekularnej, chemii teoretycznej oraz modelowania molekularnego[1].

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

W 1997 roku ukończyła studia magisterskie na kierunku chemia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Śląskiego. W 2006 roku na tym samym wydziale, uzyskała stopień doktora nauk fizycznych w zakresie fizyki na podstawie rozprawy pt. Struktura fosforylowanych i estryfikowanych cukrów na przykładzie modelowych układów α-D-gluko- i α-D-galaktopiranozy[3][1], której promotorem był Karol Pasterny[4].

W 2019 roku uzyskała na Wydziale Nauk Farmaceutycznych Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Sosnowcu stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w dyscyplinie farmacji na podstawie pracy pt. Wykorzystanie modelowania molekularnego w identyfikacji właściwości fizykochemicznych modyfikowanych nanorurek węglowych[3][1].

W 2007 roku została zatrudniona w Śląskim Uniwersytecie Medycznym w Katowicach[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Dr hab. Elżbieta Beata Chełmecka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-05-02].
  2. dr hab. n. farm. Elżbieta Chełmecka [online], Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach [dostęp 2024-05-09].
  3. a b c Dr hab. Elżbieta Beata Chełmecka, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW / OPI PIB [dostęp 2024-05-02].
  4. Struktura fosforylowanych i estryfikowanych cukrów na przykładzie modelowych układów α-D-gluko- i α-D-galaktopiranozy w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2024-05-14].