Eleonora Ludwika Motylowska
Eleonora Ludwika Motylowska (imię zakonne: Maria Honorata; ur. 21 lutego 1856 w Warszawie, zm. 18 stycznia 1932 w Warszawie) – organizatorka duszpasterstwa służących, współzałożycielka Zgromadzenia Sług Jezusa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Eleonora Motylowska, córka Izabeli Liwowskiej i Adama Motylowskiego – urzędnika pochodzącego ze szlachty herbu Pomian[1], urodziła się po śmierci ojca. Z trzech starszych braci, jeden zginął w Powstaniu Styczniowym[1] w 1863 roku. Dwaj pozostali bracia, poprzez nadużywanie alkoholu oraz hazard doprowadzili do upadku majątek rodzinny. Z powodu problemów rodzinnych, Eleonora przez wiele lat czekała z decyzją podjęcia życia zakonnego.
W 1874 roku w Zakroczymiu, po spowiedzi u kapucyna Honorata Koźmińskiego chciała poświęcić swe życie Bogu, lecz wstrzymała się z tą decyzją po rozmowie ze swoim stałym spowiednikiem – ks. Władysławem Siewierskim (1839 - 1922)[2], który zlecił jej dalszą troskę o matkę i braci.
Po 10 latach, Eleonora ponownie spotkała się z o. Honoratem, który tym razem zachęcał ją do podjęcia samodzielnego wyboru. Pragnęła wybrać klauzurę, lecz pod wpływem rozmowy z o.Koźmińskim i Elżbietą Stummer (felicjanka, organizatorka zgromadzeń honorackich) zrezygnowała z niej na rzecz pracy apostolskiej i wychowawczej wśród dziewcząt, ogarniając swą opieką służące, najczęściej pochodzące ze wsi i nieumiejące czytać młode kobiety.
8 grudnia 1884 roku, Eleonora została przyjęta do postulatu w "Przytulisku" w Warszawie przez Kazimierę Gruszczyńską[2] –założycielkę Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. Nowicjat rozpoczęła 25 marca 1885 roku a śluby roczne złożyła 25 marca 1886[2].
W 1885 roku założyła pierwszy dom Zgromadzenia Sług Jezusa i z polecenia o.Honorata pełniła rolę przełożonej. Wraz z siostrami prowadziła formację służących oraz dbała o ich pogłębione życie religijne[1]. Poznała także zasady kupna i sprzedaży nieruchomości. Punkty usługowe: krawieckie, pralnie, magiel, pełniły rolę miejsc zarobkowych i spotkań dla służących. Eleonora zakładała także stołówki, hoteliki dla chorych i starszych służących, kasy oszczędnościowe, biblioteki i świetlice; organizowała również kursy krawieckie i gospodarcze. W ciągu pięciu lat powstały nowe domy Zgromadzenia w: Płocku, Włocławku, Lublinie, Mławie oraz Żytomierzu.
8 października 1893 roku, Eleonora złożyła śluby wieczyste w Nowym Mieście nad Pilicą[2]. Kierowała zgromadzeniem przez 48 lat.
18 stycznia 1932 Eleonora Motylowska zmarła i została pochowana w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1] (kwatera 13-2-13/14)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Matka Eleonora – Sługi Jezusa [online], slugi.pl [dostęp 2017-03-01] (pol.).
- ↑ a b c d Sługa Boża Aniela Róża Godecka: Listy do m. Anieli (14) [online], Sługa Boża Aniela Róża Godecka [dostęp 2017-03-01].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LIWOWSCY I MOTYLOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-20].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Monika Waluś, Inspiratorki Liderki Założycielki, Aktywność przedstawicielek katolickich wspólnot i ruchów kobiecych w Polsce (1805-1963), Kazimierz Pek (red.), Lublin: Wydawnictwo KUL, 2013, ISBN 978-83-7702-792-9, OCLC 891282107.