Emanuela Kalb

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emanuela Kalb CSSMA CSS
Maria Magdalena Kalb
(Helena Chaje)
Czcigodna Służebnica Boża
zakonnica
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1899
Jarosław

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1986
Kraków

Miejsce pochówku

Kościół św. Tomasza Apostoła w Krakowie

Sekretarka generalna sióstr duchaczek
Okres sprawowania

1942–1948

Mistrzyni nowicjatu sióstr duchaczek
Okres sprawowania

1934–1936, 1947–1948

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja
  • Zgromadzenie Sióstr Świętego Michała Archanioła (michalitki) 1919–1925
  • Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia 1927–1986
    • Śluby zakonne

    20 października 1933

    Multimedia w Wikimedia Commons

    Emanuela Kalb[1] (właśc. Maria Magdalena Kalb (Helena Chaje), imię zakonne Emanuela; ur. 26 sierpnia 1899 w Jarosławiu, zm. 18 stycznia 1986 w Krakowie) – polska zakonnica pochodzenia żydowskiego, początkowo michalitka, a następnie duchaczka ze Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia, sekretarka generalna i mistrzyni nowicjatu sióstr duchaczek, konwertytka[2] oraz Czcigodna Służebnica Boża Kościoła katolickiego.

    Życiorys[edytuj | edytuj kod]

    Wychowała się w wierzącej rodzinie żydowskiej jako najstarsza z sześciorga dzieci rodziców Schie (Osiasa) Kalb, który z zawodu był kupcem, a potem pełnił funkcję rabina w rzeszowskiej wspólnocie i Jütte (Idy) z domu Friedwald[3][4]. Szkołę podstawową ukończyła w 1915, w Rzeszowie. W 1916 zmarła jej matka, niosąc w pierwszych dniach I wojny światowej pomoc chorym na tyfus, a którą tak wspominała[4]:

    Ilekroć wspomnieniem wracam w przeszłość, stajesz przede mną matko moja miła, która tak młodo stanęłaś na tamtym brzegu. Widzę cię wówczas, jak godziny wieczornej siedzisz na niskim stołeczku, z dużą księgą na kolanach, siebie zaś obok, siedzącą na ziemi i słu­chającą z zajęciem i dumą dziejów swego narodu.

    Po ukończeniu siedemnastu lat zachorowała i znalazła się w szpitalu, gdzie zetknęła się z siostrami zakonnymi. Nawiązała z nimi kontakt i prowadziła długie rozmowy. W czasie tych rozmów zapoznała się bliżej z postacią Chrystusa i uwierzyła, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po odzyskaniu zdrowia i przygotowaniu się 18 stycznia 1919 przyjęła chrzest z rąk ks. prałata Włady­sława Sarny w katedrze przemyskiej przyjmując imię Maria Magdalena, a w maju otrzymała sakrament bierzmowania[5]. 4 października 1919 wstąpiła do sióstr michalitek w Miejscu Piastowym[6], ale opuściła tę wspólnotę we wrze­śniu 1925[7]. W 1923, w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krośnie złożyła egzamin dojrzałości uprawniający ją do podjęcia pracy nauczycielskiej w publicznych szkołach ludowych[8].

    15 października 1927 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia w Krakowie przy ul. Szpitalnej 12[7]. Pierwszą profesję złożyła 28 sierpnia 1930, a 20 październi­ka 1933 śluby wieczyste[9]. W zgromadzeniu sióstr duchaczek pracowała jako nauczycielka w Szkole Powszechnej w Biskupicach i w Krakowie (1929–1934)[9]. Rok spędziła w Lublinie, pracując w szkole (1937), następnie była kierowniczką Szkoły Handlowej w Pacanowie (1938) i ponownie pracowała jako nauczycielka w Biskupicach (1938–1939)[9]. Pracowała następnie w szkole w Lublinie (1948–1950), w przedszkolu w Biskupicach (1950–1954) oraz w Domu Dziecka w Pacanowie (1954–1957)[9].

    Ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej. Była mistrzynią nowicjatu (1934–1936) i (1947–1948)[9]. W latach (1942–1948) sprawowała urząd sekretarki generalnej, a w okresie (1957–1970) była wikarią domu zakonnego w Krakowie[9].

    Konfesja s. Emanueli Kalb w kościele św. Tomasza Apostoła w Krakowie

    Prowadziła bardzo głębokie życie wewnętrzne. Na polecenie spowiednika i przełożonych pisała Dziennik. W nim przedstawiła swoją drogę do wiary katolickiej, notowała przeżycia duchowe, łaski modlitwy i doświadczenie mistycznego zjednoczenia z Chrystusem. Codziennie przystępowała do Komunii świętej, długie godziny spędzała na adoracji Najświętszego Sakramentu[10]. W cen­trum jej duchowości był Chrystus dźwigający krzyż[10]. W dzienniku zapisała wówczas[10]:

    Chciałam cierpieć, pracować. Szłam, gdzie było najciężej, a praco­wałam bez ulgi, bez wytchnienia, bo budowali wówczas zakład żeń­ski, a ja dźwigałam ciężary, z krótkimi przerwami, od czwartej rano do ósmej wieczorem. Na ręce krwawiące, na stopy pokaleczone ani spojrzałam. A wszystko to z miłości ku Bogu ukrzyżowanemu.

    W 1941 złożyła akt ofiarowania za naród żydowski:

    By poznał Światło Prawdy, którą jest Chrystus.

    Ofiarowała się również za kapłanów. W tych intencjach znosiła cierpienia, pokusy niewiary, dolegliwości fizyczne, utratę słuchu przez ponad czterdzieści lat. Od 1957 do końca życia przebywała we wspólnocie, w klasztorze przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Zmarła w opinii świętości w Krakowie, 18 stycznia 1986. Pochowana została początkowo w grobowcu zakonnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[11]. Po dokonanej ekshumacji z grobowca zakonnego, ostatecznie jej doczesne szczątki zostały 5 kwietnia 2018 przeniesione do kościoła św. Tomasza Apostoła w Krakowie[12].

    Publikacje[edytuj | edytuj kod]

    • Emanuela Kalb (wybór i opracowanie Immaculata Kraska): Poznałam prawdę i poszłam za nią. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, 2008. ISBN 978-83-7216-689-0. OCLC 750080723.[13]

    Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

    Z inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia, przekonanego o świątobliwości jej życia powstała propozycja wyniesienia jej na ołtarze[14]. 15 czerwca 2001 Stolica Apostolska wyraziła zgodę na rozpoczęcie jej procesu beatyfikacji wydając tzw. Nihil obstat, po czym 20 września 2001 w Krakowie otwarto ten proces na szczeblu diecezjalnym[14]. Odtąd przysługiwał jej tytuł Służebnicy Bożej. Postulatorem procesu została siostra Immaculata Alina Kraska CSS[14][15]. 13 maja 2005 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności postępowania diecezjalnego[14]. W 2010 złożono tzw. Positio wymagane w dalszej procedurze beatyfikacyjnej, po czym 28 listopada 2013 odbyło się posiedzenie konsultorów teologicznych[14]. 14 grudnia 2015 papież Franciszek zezwolił na ogłoszenie dekretu o heroiczności jej życia i cnót[16]. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.

    Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

    Przypisy[edytuj | edytuj kod]

    1. ↑ Immaculata Kraska, Spotkałam Tego, który jest, [w:] Tygodnik Katolicki „Niedziela” [online], niedziela.pl, 2006 [zarchiwizowane z adresu 2021-11-28].
    2. ↑ Machniak 2008 ↓, s. 257.
    3. ↑ W uścisku Miłości. Sł. B. Emanuela Kalb – córka narodu żydowskiego, która rozpoznała Mesjasza [online], fronda.pl [zarchiwizowane z adresu 2017-01-31].
    4. ↑ a b Machniak 2008 ↓, s. 258.
    5. ↑ Machniak 2008 ↓, s. 259, 263.
    6. ↑ Machniak 2008 ↓, s. 259.
    7. ↑ a b Machniak 2008 ↓, s. 260.
    8. ↑ Noemi Dalska, Poznałam Prawdę i poszłam za nią [online], kanoniczki.pl [zarchiwizowane z adresu 2017-01-01].
    9. ↑ a b c d e f Machniak 2008 ↓, s. 261.
    10. ↑ a b c Machniak 2008 ↓, s. 264.
    11. ↑ Dobra wiadomość z Watykanu: Droga do beatyfikacji ks. Bukowińskiego otwarta [online], wpolityce.pl [dostęp 2015-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-22].
    12. ↑ Kraków:przeniesienie doczesnych szczątków służebnicy Bożej s. Emanueli Kalb, [w:] Tygodnik Katolicki „Niedziela” [online], niedziela.pl, 5 kwietnia 2018 [zarchiwizowane z adresu 2018-04-14].
    13. ↑ Kalb, Emanuela (1899-1986), [w:] Katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych NUKAT [online], katalog.nukat.edu.pl [dostęp 2017-04-12].
    14. ↑ a b c d e ~1986~ Helena [Chaje] Maria Magdalena Kalb (Emanuela) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2017-01-19] (ang.).
    15. ↑ Immakulata Kraska, Miłość chodzi zawsze za mną – O życiu Służebnicy Bożej Siostry Emanueli Kalb, CSS, Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia, Kraków: Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, 2014, s. 199, ISBN 978-83-7869-153-2.
    16. ↑ Bliżej beatyfikacji apostoła Kazachstanu i zakonnicy konwertytki z judaizmu [online], pl.radiovaticana.va [zarchiwizowane z adresu 2016-01-07].

    Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

    Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

    Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emanuela_Kalb&oldid=73695300”