Emil Just
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 stycznia 1947 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca Nadkomendantury Polowej w okupowanej Litwie |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Emil Just (ur. 18 czerwca 1885 w Brodnicy, zm. 21 stycznia 1947 w Kownie) – niemiecki generał major, dowódca Nadkomendantury Polowej w okupowanej Litwie.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Just walczył podczas I wojny światowej, gdzie dosłużył się stopnia kapitana. Od listopada 1918 roku do sierpnia 1919 roku był dowódcą stworzonego przez siebie Grenzschutz-Bataillon III, w Bydgoszczy, który walczył przeciwko powstańcom wielkopolskim, a do końca stycznia 1920 roku pełnił służbę w berlińskiej Policji. W 1924 roku wstąpił do Abwehry. W czasie II wojny światowej był m.in. attaché wojskowym w Rumunii i dowódcą Nadkomendantury Polowej w okupowanej Litwie. Awansowany w październiku 1942 roku, do stopnia Generalmajor. Zwolniony ze służby 31 stycznia 1945 roku, wrócił do Berlina. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną, aresztowany przez Sowietów. Stracony w styczniu 1947 roku pod zarzutem popełnienia zbrodni wojennych[1].
Odznaczenia (wybrane)[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Żelazny I klasy – 1915
- osmański Medal Wojenny – 1917
- Krzyż Zasługi Wojennej I klasy – 1942
- Srebrny Krzyż Niemiecki – 1944