Ententa Bałtycka
.JPG)
Ententa Bałtycka – międzypaństwowy sojusz Litwy, Łotwy i Estonii, zawarty na mocy traktatu o porozumieniu i współpracy 12 września 1934 roku w Genewie[1] i funkcjonujący do 1940 roku. Powstał w celu prowadzenia wspólnej jednolitej polityki zagranicznej i obronnej państw członkowskich[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Już po 1918 roku poczyniono działania dążące do powołania sojuszu (związek bałtycki) państw obejmujących Estonię, Finlandię, Litwę, Łotwę i Polskę, który miał stanowić zaporę przeciwko ewentualnej agresji ZSRR, a w późniejszym okresie również III Rzeszy. W 1923 roku Estonia i Łotwa podpisały dwustronny układ obronny[3], odnowiony w 1934 roku. W tym samym roku do sojuszu przyłączyła się także Litwa[4]. Działania Ententy Bałtyckiej koordynowane były poprzez spotkania ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich, które odbywały się dwa razy w roku. Wyrazem tej współpracy stało się m.in. reprezentowanie trzech państw Bałtyckiej Ententy przez wspólnego delegata na konferencjach międzynarodowych. Wspólne działania rozwijano także na gruncie ekonomicznym i kulturalnym[5].
W 1938 roku, w dobie niepewnej sytuacji politycznej poprzedzającej wybuch II wojny światowej, państwa Bałtyckiej Ententy ogłosiły neutralność. Sojusz zlikwidowano w 1940 roku po włączeniu tych krajów do radzieckiej strefy wpływów[6].
Sojusz został odnowiony i rozszerzony w 1990 pod nazwą Rada Bałtycka.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Treaty of Good Understanding and Co-operation, signed at Geneva, September 12th, 1934, and Declaration of the same Date
- ↑ P. Łossowski, Europa Środkowo-wschodnia XX w. — triumf dezintegracji?, „Dzieje Najnowsze“, 28, 1996, 1, s. 56.
- ↑ Treaty of defensive Alliance, signed at Tallinn, November 1, 1923
- ↑ J. Kozłowska, Ideologia narodowa na Litwie (Związek Narodowców) a polityka zagraniczna Litwy w okresie międzywojennym, [w:] Idee i wartości w języku i kulturze, red. I. Matusiak-Kempa, A. Naruszewicz-Duchlińskas, Olsztyn 2015, s. 58.
- ↑ P. Łossowski, Ententa Bałtycka 1934-1940, „Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowej“, 16, 1980, s. 176.
- ↑ P. Łossowski, Ententa Bałtycka 1934-1940, „Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowej“, 16, 1980, s. 195.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Łossowski, Ententa Bałtycka 1934-1940, „Studia z Dziejów ZSRR i Europy Środkowej“, 16, 1980, s. 171-198.