Eolomelodikon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Eolomelodikon (Eolomelodykon, Aeolomelodikon) – instrument klawiszowy z grupy idiofonów języczkowych, w którym dźwięk wydawany jest w piszczałkach przelotowych. Z niego wywodzi się fisharmonia. Został skonstruowany przez Augusta Fidelisa Brunnera.

W 1825 w kościele ewangelickim św. Trójcy w Warszawie na eolomelodikonie Fryderyk Chopin zagrał koncert dla cara Aleksandra I[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ferdynand Hoesick: Chopin. Życie i twórczość. Tom I Warszawa 1810–1831. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1967, s. 84.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eolomelodikon&oldid=63547674”