Eorhynchocyon
| Eorhynchocyon | |||
| Senut & Pickford, 2021 | |||
| Okres istnienia: barton–priabon | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Eorhynchocyon | ||
| Gatunki | |||
| |||
Eorhynchocyon – wymarły rodzaj ssaka, ryjkonosowego z rodziny ryjkonosowatych.
Skamieniałości nieznanego zwierzęcia znaleziono w Namibii, w Eocliff 7. Pochodziły one ze skał datowanych na barton-priabon[1].
Eorhynchocyon kreatorzy opisują jako średniej wielkości przedstawiciela ryjkonosowych. Jako cechę diagnostyczną podają wypukły brzuszny profil żuchwy i pochylającą się do tyłu wznoszącą się gałęź żuchwy. Kształtem żuchwa przypomina sorkonosową bądź należącą do Hypsorhynchocyon. Całkowita długość żuchwy wynosi 36 mm, zaś wyrostki zębodołowe od 21,4 to 22 mm. Połówka żuchwy obejmuje 3 siekacze, 1 kieł, 4 predtrzonowce i 2 trzonowce[1]. Identyczny wzór zębowy cechuje dzisiejsze sorkonosy[2]. Nie ma diastemy. Dolne kły mają 2 zbiegające się częściowo bądź całkowicie korzenie[1].
Senut i Pickford nadali nowemu rodzajowi nazwę Eorhynchocyon. Jej pierwsza część, przedrostek eo, pochodzi z greki i oznacza świt[1] (greckie eos, używane też w nazwach innych taksonów, jak Eocarcharia[3]). Rhyncho oznacza pysk, a cyon psa[1]. Zbitka tych dwu ostatnich Rhynchocyon stanowi nazwę rodzajową współczesnego ssaka[2] zwanego po polsku sorkonosem[4] i której etymologię podaje się następująco: gr. ῥύγχος rhunkhos „pysk”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[5]. W rodzaju umieszczono pojedynczy gatunek Eorhynchocyon rupestris. Jego epitet gatunkowy odnosi się do skał. Holotypem obrano okaz EC7 7.2a obejmujący kompletną lewą żuchwę. Jako miejsce typowe podano Eocliff 7, Namibia[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f B. Senut, M. Pickford, Micro-cursorial mammals from the late Eocene tufas at Eocliff, Namibia, „Communications of the Geological Survey of Namibia”, 23, 2021, s. 90-160 (ang.).
- ↑ a b S. Heritage: Family Macroscelididae (Sengis). W: Handbook of the Mammals of the World. R.A. Mittermeier & D.E. Wilson (red.). Cz. 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Barcelona: Lynx Edicions, 2018, s. 227. ISBN 978-84-16728-08-4. (ang.).
- ↑ Paul C. Sereno, Stephen L. Brusatte. Basal abelisaurid and carcharodontosaurid theropods from the Lower Cretaceous Elrhaz Formation of Niger. „Acta Palaeontologica Polonica”. 53 (1), s. 15–46, 2008. DOI: 10.4202/app.2008.0102. (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 22. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 609, 1904. (ang.).