Eugeniusz Chilarski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Chilarski
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1888
Przemyśl

Data śmierci

1943

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

10 Pułk Piechoty
11 Pułk Piechoty
SG WP
DOK IV

Stanowiska

dowódca pułku
pomocnik dowódcy okręgu korpusu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Komandor Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Eugeniusz Chilarski (ur. 13 marca 1888 w Przemyślu, zm. 1943) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 marca 1888 w Przemyślu[1], w rodzinie Antoniego i Julii z Braunów. Uczęszczał do gimnazjum w Stanisławowie[2] i C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[3]. Ukończył korpus kadetów we Lwowie. Był oficerem c. i k. armii[4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Był adiutantem Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu[4]. W stopniu kapitana przydzielony do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, w którym na przełomie 1918/1919 kierował Sekcją Organizacyjną w Oddziale VI Informacyjnego (wywiad i kontrwywiad wojskowy), od lutego 1919 był szefem Sekcji Spraw Organizacyjnych[5], zaś po kolejnej reorganizacji SG od sierpnia w stopniu majora kierował Wydziałem Mobilizacyjnym w Oddziale I Organizacyjno–Mobilizacyjnym[6]. Ukończył II Kurs Doszkolenia od 3 listopada 1922 roku do 15 października 1923 w Wyższej Szkole Wojennej[7][4]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8], a następnie do stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[9][10][11]. W 1923, 1924 jako oficer rezerwowy 10 pułku piechoty pełnił funkcję zastępca szefa Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych[12][13][4]. W lipcu 1927 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy pułku[14]. Z dniem 22 lipca 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi do spraw uzupełnień[15][16][17]. Jako delegat dowódcy OK nr IV był jednym z inicjatorów powstania przed 1930 Łódzkiego Klubu Lotniczego[18]. Od 21 grudnia 1929[19] do 1934 był prezesem klubu sportowego ŁKS Łódź[20]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[21]. Jako emerytowany oficer był kierownikiem ekonomicznym Huty „Pokój”[4].

Od 25 lipca 1915 był mężem Jadwigi Linde[2].

Zmarł w 1943[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-21].
  2. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 97. [dostęp 2021-10-06].
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1899. Lwów: 1899, s. 62.
  4. ↑ a b c d e f Piotr Stawecki. Protokoły przesłuchania generał Rybaka. „Dzieje Najnowsze”. 4, s. 110, 1992. ISSN 0419-8824. 
  5. ↑ Regina Czarnecka: Organizacja Sztabu Generalnego WP (Naczelnego Dowództwa WP) w latach 1918–1921. Centralne Archiwum Wojskowe. s. 5. [dostęp 2015-04-07].
  6. ↑ Regina Czarnecka: Organizacja Sztabu Generalnego WP (Naczelnego Dowództwa WP) w latach 1918 – 1921. Centralne Archiwum Wojskowe. s. 25. [dostęp 2015-04-07].
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 586–587.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 398.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 341.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 160.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 16.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 26, 152.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 26, 341.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 220.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 218.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 462.
  18. ↑ Łódź przed najdonioślejszym wydarzeniem sportowym. Organizacja Klubu Lotniczego. „Hasło Łódzkie”, s. 7, Nr 71 z 13 marca 1930. 
  19. ↑ Drobne wiadomości sportowe. Płk dypl. Chilarski prezesem ŁKS. „Hasło Łódzkie”, s. 4, Nr 356 z 27 grudnia 1929. 
  20. ↑ ŁKS 1908–1933 (XXV). Łódź: 1933, s. 10, 15, 81, 95, 105–106.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 85.
  22. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.
  23. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
  24. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 280.
  25. ↑ Dziennik Personalny MSWoj. Nr 12/1930, s. 250

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Chilarski&oldid=71657972”