Faust Vrančić (1976)
 „Faust Vrančić” w 2010 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia |
Tito Shipyard w Belgradzie |
 Marynarka Wojenna SFR Jugosławii
| |
| Nazwa |
Spasilac |
| Wejście do służby |
10 września 1976 |
| Wycofanie ze służby |
1991 |
 Chorwacka marynarka wojenna
| |
| Nazwa |
Faust Vrančić |
| Wejście do służby |
1991 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1590 t pełna |
| Długość |
55,5 m |
| Szerokość |
12 m |
| Zanurzenie |
4,3 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 4340 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
13 w. |
| Zasięg |
4000 Mm przy 12 w |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka plot. 20 mm (2×I) | |
| Załoga |
28–53 |
Faust Vrančić, poprzednio Spasilac – chorwacki, wcześniej jugosłowiański okręt ratowniczy, używany następnie jako okręt szkolny i dowodzenia w składzie Straży Przybrzeżnej, w służbie od 1976 roku. Nosił numer burtowy PS 12, następnie BS 73.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt został zaprojektowany w Jugosławii i zbudowany w stoczni im. Tito w Belgradzie jako okręt ratowniczy dla Marynarki Wojennej Jugosławii[1]. Przystosowany był do prac nurkowych i zwalczania pożarów[1]. Mógł także służyć jako baza dla pojazdu podwodnego[2].
Okręt wszedł do służby 10 września 1976 roku[1]. Zbudowano także okręt bliźniaczy „Zlatica”, sprzedany w 1982 roku dla marynarki wojennej Libii („Al Munjed”)[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Wyporność pełna wynosi 1590 ton[a]. Długość całkowita wynosi 55,5 m, szerokość 12 m, a zanurzenie 4,3 m[1].
Załoga liczyła 53 osoby[1]. Przewidziane są kajuty dla dodatkowych 19 osób[1]. Po przebudowie i usunięciu funkcji ratowniczych, w służbie Straży Przybrzeżnej załoga liczy 28 osób, w tym 4 oficerów[4]. Okręt może zabrać 250 ton ładunku na pokład, a po przebudowie 300 ton[1][4]. Okręt mógł również transportować 490 ton paliwa, a po przebudowie 350 ton[1][4].
Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne o łącznej mocy 4340 KM, poruszające dwie śruby w dyszach Korta[1]. Prędkość maksymalna wynosi 13 węzłów, a zasięg 4000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów[1]. Na dziobie zabudowany jest ster strumieniowy[1].
Okręt miał działka wodne do zwalczania pożarów i wyposażenie do prac nurkowych, w tym komorę dekompresyjną[1]. Wyposażenie radionawigacyjne obejmowało między innymi radar nawigacyjny; na początku XXI w. był to Kelvin Hughes Nucleus 5000R (pasmo I)[2]. Przed 2015 rokiem radar został wymieniony na Raytheon Anschütz (pasmo E/F/I)[4].
Okręt mógł mieć zamontowane uzbrojenie w postaci dwóch poczwórnie sprzężonych działek przeciwlotniczych kalibru 20 mm M75 i dwóch pojedynczych M71[1]. W służbie Straży Przybrzeżnej okręt uzbrojony jest w dwa działka 20 mm M71[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Jugosławia[edytuj | edytuj kod]
Okręt wszedł do służby w Marynarce Wojennej Jugosławii 10 września 1976 roku jako okręt ratowniczy pod nazwą „Spasilac” (pol. ratownik)[1]. Nosił numer burtowy: PS 12[1].
Chorwacja[edytuj | edytuj kod]
Podczas rozpadu Jugosławii w 1991 roku, okręt przejęty został przez Chorwację i wcielony do Chorwackiej Marynarki Wojennej. Okręt przemianowano następnie na „Faust Vrančić”, a numer malowany na burcie skrócono do „12”[1]. Najpóźniej w 1997 roku numer burtowy zmieniono na PT 73 (zapisywany jako „73”)[2], a następnie na BS 73.
W 2005 roku został przebudowany i prawdopodobnie wtedy usunięto wyposażenie ratownicze i nurkowe, a okręt przystosowano do roli okrętu szkolnego i dowodzenia[4]. W 2009 roku „Faust Vrančić” został przeniesiony do Straży Przybrzeżnej (podporządkowanej marynarce wojennej)[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 161 wyporność wynosi 1590 ton angielskich, przeliczona w Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 190 na 1616 ton metrycznych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).