Ferdynand Orleański

Ferdynand Orleański

Ferdynand Filip Maria
Ferdinand Philippe Marie d’Orléans
1910
Książę Alençon
Dynastia	Burbonowie orleańscy
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1844 Neuilly-sur-Seine
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1910 Wimbledon (ob. Londyn)
Ojciec	Ludwik Karol Orleański
Matka	Wiktoria Koburg-Kohary
Żona	Zofia Karolina Wittelsbach
Dzieci	Ludwika Wiktoria, Emanuel
Rodzeństwo	Ludwik Gaston, Małgorzata Adelajda, Blanka Maria
Odznaczenia

Ferdynand Filip Maria Orleański, fr. Ferdinand Philippe Marie de Orléans (ur. 12 lipca 1844 w Neuilly-sur-Seine, zm. 29 czerwca 1910 w Wimbledonie) – francuski arystokrata, członek rodu panującego Królestwa Francuzów, książę Alençon.

Życiorys

Urodził się jako drugi syn spośród czwórki dzieci Ludwika Karola Orleańskiego (1814–1896), księcia Nemours i jego żony Wiktorii Franciszki Koburg-Koháry (1822–1857). Obok starszego brata Ludwika Gastona (1842–1922) miał dwie młodsze siostry: Małgorzatę Adelajdę (1846–1893) i Blankę Marię (1857–1932). W chwili narodzin Ferdynand był piąty w kolejności dziedziczenia tronu. Nadano mu imiona na cześć swojego stryja Ferdynanda Filipa (1810–1842). W dniu chrztu otrzymał od dziadka Ludwika Filipa I (1773–1850) tytuł książęcy, nadany na wniosek miasta Alençon. W wyniku wydarzeń rewolucji w 1848 rodzina Ferdynanda udała się na emigrację do Wielkiej Brytanii, aby zamieszkać w Claremont. Odebrał surowe wychowanie prowadzone głównie przez ojca, który marginalizował rolę matki. Kiedy Ferdynand miał 13 lat zmarła jego matka, a pieczę nad wychowaniem dzieci ojciec oddał babce Marii Amelii Burbon-Sycylijskiej (1782–1866). W 1858–1861 uczęszczał do Old Royal High School w Edynburgu.

W 1861–1866 dzięki protekcji stryja Antoniego (1824–1890) służył w armii hiszpańskiej jako kadet szkoły oficerskiej w Segowii. Po zakończeniu kursu wstąpił do regularnej służby. Urlopowany w 1866 wziął udział wraz z kuzynem Ludwikiem Filipem (1845–1866) w podróży do Australii. Jednak na wieść o śmierci babki (1866) zawrócił w Aleksandrii. W 1867–1868 brał udział w tłumieniu serii buntów na Filipinach, za co otrzymał awans na stopień kapitana. Po upadku Izabeli II, w 1868 regent Francisco Serrano zaoferował Ferdynandowi, aby objął władzę w kraju. Jednak w obawie przed wzrostem znaczenia stryja Antoniego, i sprzeciwu Napoleona III, odrzucił tę propozycję, uzasadniając ją przywiązaniem do tradycji francuskiej.

Po tych wydarzeniach Ferdynand Orleański odciął się od działalności politycznej i zamieszkał wraz z nowo założoną rodziną w Palermo. W związku ze wzrostem nastrojów nacjonalistycznych we Włoszech, został oskarżony przez prasę o sprzyjanie ruchowi monarchistycznemu, mającemu na celu rozbicie świeżo zjednoczonego kraju i odnowienie Królestwa Obojga Sycylii. Chcąc zamanifestować swój sprzeciw wobec podobnym pomówieniom, wyjechał do Austro-Węgier i zamieszkał w Tyrolu (Meren, później w Mentelbergu). Po upadku II Cesarstwa, powrócił do Francji, zamieszkując chwilowo w Paryżu, aby ostatecznie przenieść się do Vincennes. W 1872 Ferdynand Orleański wstąpił do służby w wojsku francuskim, otrzymując awans na stopień majora. W 1888 został zwolniony ze służby na podstawie ustawy, która wykluczała z pełnienia funkcji państwowych wszystkich członków rodów Burbonów i Bonapartych. Odrzucił zaproszenie swojego kuzyna Ludwika Filipa (1838–1894) do emigracji. Ponownie zamieszkał w Paryżu.

W 1876 wstąpił do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Po tragicznej śmierci żony w 1897 złożył prośbę u papieża Piusa X o wstąpienie do regularnego zakonu (1904). Została ona odrzucona, po czym poświęcił się podróżowaniu po Europie. Zmarł w 1910 w trakcie objazdu po Anglii. Został pochowany w Kaplicy Królewskiej w Dreux.

Krąg rodzinny

28 września 1868 na Zamku Possenhofen w Pöcking poślubił Zofię Karolinę Wittelsbach (1847–1897), córkę Maksymiliana Józefa (1808–1888) i Ludwiki Wilhelminy (1808–1892), królewny bawarskiej. Z małżeństwa tego pochodzi dwoje dzieci:

• Ludwika Wiktoria (1869–1952) ⚭ Alfons Wittelsbach (1862–1933), syn Adalberta (1828–1875) i Amelii Burbon (1834–1905), infantki Hiszpanii;
• Filip Emanuel (1872–1931), książę Vendôme ⚭ Henryka Maria Koburg (1870–1948), córka Filipa (1837–1905), hrabiego Flandrii, i Marii Ludwiki (1845–1912), księżniczki Hohenzollern-Sigmaringen.

Odznaczenia

• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętego Huberta (1868)
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Ernestyńskiego (1868)
• Baliw Krzyża Wielkiego Orderu Honoru i Dewocji w Posłuszeństwie (1888)

Przodkowie

Prapradziadkowie	Ludwik Filip Orleański Gruby (1725–1785) ∞1743 Ludwika Henryka Burbon-Conti (1726–1759)	Ludwik Jan Burbon (1725–1793) ∞1744 Maria Teresa d’Este (1726–1754)	kr. Hiszpanii Karol III (1716–1788) ∞1738 Maria Amelia Saska (1724–1760)	ces. rzymsko-niemiecki Franciszek I (1708–1765) ∞1736 aks. Austrii Maria Teresa (1717–1780)	ks. Saksonii-Koburga-Saalfeld Ernest Fryderyk (1724–1800) ∞1749 Zofia Antonina z Brunszwiku-Wolfenbüttel (1724–1802)	hr. Reuss-Ebersdorf Henryk III (1724–1779) ∞1754 Karolina Erbach-Schönberg (1727–1796)	Ignác József Koháry (1726–1777) ∞ok. 1750–1760 Maria Gabriella Cavriani (1736–1803)	Jiří Kristián Waldstein-Wartenberg (1743-1791) ∞1765 Elisabeth von Ulfeldt (1747–1791)
Pradziadkowie	Ludwik Filip Orleański Równy (1747–1793) ∞1769 Ludwika Maria Burbon (1753–1821)		kr. Obojga Sycylii, Ferdynand I (1751–1825) ∞1768 Maria Karolina Rakuszanka (1752–1814)		ks. Saksonii-Koburga-Saalfeld, Franciszek (1750–1806) ∞1777 Augusta Karolina Reuss-Ebersdorf (1757–1831)		Ferenc József Koháry (1767–1826) ∞1792 Marie Antonie Waldstein-Wartenberg (1771–1854)
Dziadkowie	kr. Francuzów, Ludwik Filip I (1773–1850) ∞1809 Maria Amelia Burbon-Sycylijska (1782–1866)				Ferdynand Jerzy Koburg (1785–1851) ∞1815 Maria Antonina Koháry (1797–1862)
Rodzice	Ludwik Karol Orleański (1814–1896) ∞1840 Wiktoria Franciszka Koburg-Koháry (1822–1857)
Ferdynand Filip Orleański (1844–1910)

Bibliografia

• Marguerite Bourcet: Le duc et la duchesse d’Alençon. Wyd. 2. Paris: „Perrin”, 2003. ISBN 226-2020698. (fr.).brak strony w książce
• Machcewicz Paweł, Miłkowski Tadeusz: Historia Hiszpanii. Wyd. 3. popr. i uzup. Wrocław: Ossolineum, 2009. ISBN 978-83-04-04936-9.