Fernando del Valle
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1981–2011 |
| Strona internetowa | |
Fernando del Valle, właśc. Brian Skinner (ur. 28 lutego 1964 w Nowym Orleanie, Luizjana)[1] – amerykański śpiewak operowy (tenor).
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Przybrał nazwisko del Valle na cześć swojego dziadka, Fernanda Meléndez del Valle, także tenora[2]. Jest prawnukiem Andrésa del Valle, który był prezydentem Salwadoru w 1876 roku, a także w prostej linii potomkiem pułkownika José María San Martín y Ulloa[3][4], prezydenta Salwadoru (1854/56)[5] i założyciela miasta Santa Tecla w Salwadorze.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Fernando del Valle jest absolwentem Tulane University w Nowym Orleanie oraz Southern Methodist University w Dallas w Teksasie, w którym otrzymał stypendium zawodowe Opery w Dallas. Jest także absolwentem Merola Opera Program w Opery w San Francisco, gdzie studiował 1992/93, był zwycięzcą konkursu Bel Canto w Chicago, co spowodowało przenosiny do Włoch, by studiować u Carla Bergonziego a później u Thomasa Haywarda. Od 2014 del Valle mieszka w Darmstadt.
Początki[edytuj | edytuj kod]
Del Valle zadebiutował w wieku 17 lat, w 1981 roku jako śpiewak operowy w inscenizacji opery „Wenus i Adonis” Johna Blowa, granej w Loyola University of the South.
W następnym roku wystąpił jako tenor w „Pasji według św. Mateusza” Johanna Sebastiana Bacha razem z Orkiestrą Filharmoniczną Nowego Orleanu.
W 1986 odbył się jego pierwszy występ w Jordan Hall w Bostonie w „Oratorium na Boże Narodzenie” Johanna Sebastiana Bacha. Tym występem wygrał konkurs Boston Premiere Ensembles Young Artist. Następnej wiosny śpiewał z Beethoven Society of New York w Alice Tully Hall w Lincoln Center.
Del Valle rozszerzył swój repertuar i realizował swoją karierę jako tenor operowy, wykonując dzieła takie jak „Missa Solemnis” Beethovena i „Requiem” Verdiego, Brittena i Webera.
W 1993 tenor zadebiutował w Carnegie Hall Mszą c-moll Mozarta.
W 1994 roku śpiewał jako tenor w Mesjaszu, wraz z Orkiestrą Symfoniczną z Dallas.
W 1995 roku nastąpił jego europejski debiut w IX symfonii Beethovena, wraz z orkiestrą Sinfonica di Milano Giuseppe Verdi, kierowaną przez Aluna Francisa. Pierwszy europejski występ operowy del Valles odbył się w reżyserowanej przez Hugona de Ana operze Carmen w Teatro Comunale w Treviso w roli Don José pod kierunkiem Petera Maaga.
W 1996 roku zagrał Rodolfo w inscenizacji La Bohème w Teatro dell'Opera di Roma.
Od 1997 do dzisiaj[edytuj | edytuj kod]
W 1997 del Valle wystąpił jako Don José w Gran Teatro La Fenice w Wenecji, jako Pinkerton w Madame Butterfly w Palm Beach Opera i jako Faust w operze Gounoda w Colmar we Francji.
Niemiecki debiut miał w 1998 roku jako Rodolfo w operze we Frankfurcie z Klauspeterem Seiblem. W tym samym roku wystąpił także na festiwalu Wexford w Irlandii[6][7].
Od roku 1999 można było go słuchać w wielu miejscach na całym świecie, na przykład we Frankfurcie, Maastricht, w teatrze państwowym Saary w Saarbrücken, w Düsseldorfie, Berlinie, Monachium, Helsinkach, Belo Horizonte w Brazylii, Baveno we Włoszech (RAI di Torino), Wiesbaden, Mannheim, Karlsruhe, Kassel i w Hamburgu. Del Valle był potem kilka lat pierwszym tenorem w zespole teatru państwowego Darmstadt (pod kierunkiem Marca Albrechta), a następnie występował w Izraelu, Korei, na Sycylii, Sydney, w Lizbonie i w Pradze[8].
Zdrowie[edytuj | edytuj kod]
W 1995 rozpoznano u Fernando del Valle w wieku 31 lat cukrzycę[9][10]. Dzisiaj (2015) cierpi na retinopatię cukrzycową, jaskrę[11], zwyrodnienie plamki żółtej, obrzęk plamki żółtej oraz neuropatię cukrzycową[12][13].
Słynne role[edytuj | edytuj kod]
- Andrea Chénier w operze pod tym samym tytułem
- Canio w Pajacach
- Riccardo w Balu maskowym
- Gabriele Adorno w Simonie Boccanegra
- Faust w operze pod tym samym tytułem
- Faust w Mefistofelesie
- Pinkerton w Madame Butterfly
- Książę w Rigolettcie
- Cavaradossi w Tosce
- kawaler des Grieux w Manon Lescaut
- Don Jose w Carmen
- Manrico w Trubadurze
- Turiddu w Rycerskości wieśniaczej
- Nemorino w Napoju miłosnym
- Enzo w Giocondzie
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „New Orleans: „Big year for the Big Easy” 17, January, 2003 by Richard Siklos https://web.archive.org/web/20001219165200/http://www.telegraph.co.uk/
- ↑ elsalvador.com, Luis López vive y aún arrastra el rock & roll [online], elsalvador.com [dostęp 2024-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-06].
- ↑ „Santa Tecla, Cronología” ISBN 99923-0-141-4 Recopilada por Dr. Juan José Contreras Callejas, Mauricio Alvarado Cea Campo, Ángela Margarita Alvarado: Consejo National para la Cultura y el Arte, CONCULTURA, San Salvador 2004: Page 14, „El Diario de Hoy”, 30 November 1985
- ↑ New Orleans magazine, July 1999
- ↑ Cuisine, Texas: a multiethnic feast, page 258, Joanne Smith, University of Texas Press (September 1, 2010), ISBN 0-292-72851-4, ISBN 978-0-292-72851-6
- ↑ The Financial Times, Andrew Porter (music critic), Monday October 26, 1998: „Thiis Fosca was Wexford at its best. It brought forward a tenor of uncommon merit: del Valle was as firm as Domingo in his pure, true utterance but also able and eager, Bergonzi-wise, to „melt” from note to note in shapely phrases. (Caruso's splendour plus Gigli's charm make a good model)”
- ↑ The Times, Rodney Milnes October 28, 1998 „....an exciting tenor, especially at the top of the register, who can shape a phrase with real sensitivity.”
- ↑ Orpheus Oper International, Rittersstrasse 11, D-10969 Berlin, Heft 5, Juni 2001: Thema: „Tenöre!” A 4848 E ISSN 0932-6111
- ↑ Frankfurter Rundschau 3 August 2004
- ↑ Wer? Wann? Was?, Darmstädter Echo 10-09-2001
- ↑ You searched for fernando del valle - Icaretonometer [online], icaretonometer.com [dostęp 2017-11-18] (ang.).
- ↑ Auch der prominente Operntenor Fernando del Valle nutzt das handliche, ... der-augenoptiker.de
- ↑ http://web.archive.org/web/20150226160442/http://www.echo-online.de/nachrichten/kunstundkultur/Mutmacher-mit-starker-Stimme;art1161,5934680 Darmstädter Echo, February 20, 2015